Afgelopen woensdag belde mijn moeder, laat op de avond, omdat ze een 'ingewikkelde kwestie' met me wilde bespreken. Het kwam er uiteindelijk op neer dat ze geld nodig had, deze keer omdat ze haar zorgpremie niet kon betalen. Ze wist dat ze het bedrag tijdig moest overmaken. Vertraging zou tot een boete leiden, iets wat ze per se wilde vermijden.

Twee dagen later liet topman Chris Oomen van verzekeraar DSW weten dat zijn inkomsten ietwat zijn tegengevallen en dat burgers daarom rekening moesten houden met een stijging van hun maandelijkse kosten. Hij zegt: 'Want onze reserves dalen hierdoor en we kunnen onze premies daarom niet laag houden.'

Ik hoor regelmatig aperte nonsens van dit soort types, maar deze verklaring sloeg alles: bijna alle zorgverzekeraars hebben miljarden euro's aan reserves, maar er is altijd wel een reden om de premie opnieuw te verhogen. Eigenlijk verbaasde het bericht me niet: dit is nu eenmaal de werkwijze van gehaaide ondernemers die een verrot systeem optimaal willen misbruiken.

Er zijn genoeg landen waar nu de pleinen zouden volstromen vanwege het ongekende onrecht dat burgers wordt aangedaan. Hier blijft het bij een zucht en een kreun, af en toe een Twitterbericht of boze Facebookstatus, en daarna gaan we weer verder met onze alledaagse beslommeringen.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn moeder kan helpen op het moment dat zij het financieel even niet redt. Helaas zit niet iedereen in die luxepositie. Als verzet tegen het systeem niet wordt ingegeven door de eigen nijpende situatie, dan zou solidariteit met anderen wel een drijfveer moeten zijn.