Op de dag dat haar 2-jarige dochter stierf, nam Jolanda Navis zich één ding voor. ,,Ik heb haar beloofd: ik word weer gelukkig. Anders heeft jouw leven geen zin gehad. En bijna tien jaar later kan ik zeggen: het lukt steeds beter.’’

Elke keer dat in Nederland een kind verdrinkt, voelt ze de pijn van de ouders. Zoals afgelopen zondag, toen in Amsterdam een meisje van 5 verdronk. Met afschuw las Jolanda de vele berichten op internet, waarin de ouders van het kind ervan langs kregen.

,,Dan schrijft iemand: 'Waar was die moeder?' Of: 'Mij zou dat nooit overkomen.' Het gaat niet over mij, maar... Zulke berichten geven mij het gevoel dat ik gefaald heb. Tegen die mensen wil ik zeggen: geef ons die trap na niet. Natuurlijk hadden we het achteraf anders willen doen, maar wij zijn ons kind kwijt. Onze straf is zwaar genoeg.’’

Ze was die dag moe, zoals ze vaker moe was. ,,Madelon was mijn vierde, misschien reageerde ik door de vermoeidheid trager, had ik sneller in actie moeten komen. Ik wist hoe ze was, ze kon zo weg zijn. Rationeel weet ik: dit had iedereen kunnen gebeuren. Maar emotioneel voelde ik iets anders. Ik had heel veel therapie nodig om ermee te leren leven. Soms was het of ik het schuldgevoel op me nam van iedereen die erbij was.’’

Nu heeft ze het gevoel dat ze weer leeft. ,,Ik heb nog drie kinderen, ik móet. Heel lang was ik bezig met overleven. Nu gaat het steeds vaker goed. Soms hebben mensen daar moeite mee, maar het betekent niet dat ik haar ben vergeten. Ze is mijn kind, mijn trots. Soms zit ze als een engeltje op mijn schouder, hoor ik haar zeggen: mam, ik ben trots op je. Maar ze is ook mijn verdriet. Voor altijd een kind van 2, een kind dat ik ontzettend mis.’’