De Geldropse nacht is donker en rustig. Op het politiebureau brandt nog licht. Rechercheur Cor van Hout heeft als wachtcommandant nachtdienst, maar er is nauwelijks iets te doen.

Dan vliegen vanuit het niets de deuren open en stormt een man naar binnen, hevig zwaaiend met zijn armen. ,,Ik kan er niet meer mee leven, ik kan het niet. Ik moet het vertellen’’, schreeuwt hij. Een van Geldrops meest notoire dieven is zojuist het bureau binnen gelopen. Van Hout herkent hem meteen.

Hij schiet uit zijn stoel en zet Wim S. aan een tafel. Van Hout voelt de adrenaline door zijn lichaam gieren. Wimke, zoals ze de man in het dorp noemen, wordt al jaren in verband gebracht met de verdwijning van verschillende vrouwen uit de regio. Staat hij, vannacht, op het punt te breken?

Van Hout zet een kop koffie op tafel en probeert hem aan het praten te krijgen. Maar S. schudt met zijn hoofd. ,,Strabrecht, Strabrecht. De heide...’’, stamelt hij. De Strabrechtse Heide is een natuurgebied om de hoek. Van Hout is er zeker van dat de man die voor hem zit, nu gaat vertellen waar hij zijn slachtoffers heeft begraven. Maar wat de rechercheur ook probeert, het lukt niet. ,,Ik kan het niet zeggen, ik kan het niet’’, blijft S. herhalen. Na een kwartier staat hij op en verlaat het politiebureau.