Ik ben nogal nerveus dezer dagen, omdat mijn nieuwe thriller Bonuskind net in de winkel ligt. En dan is er nogal wat om nerveus over te zijn. Over recensies, reacties, de mening van dierbaren. Maar daar wil ik het nu eigenlijk niet over hebben. Wel over de reden waarom ik Bonuskind heb geschreven. Over de 6000 kinderen die jaarlijks te maken hebben met ouders die in vechtscheiding liggen en de naar schatting 16.000 kinderen die ernstige last hebben van een scheiding die problematisch verloopt. Ouders die elkaar maar blijven beschadigen, ook al wonen ze niet meer bij elkaar, die kwaadspreken over de ander waar de kinderen bij zijn, of zelfs tegen de kinderen, die steeds maar weer vechten om geld, over omgangsregelingen, maar ook over de kleinste dingen als vergeten zwembroeken.