Ik heb afgelopen jaren één keer op het punt gestaan mijn broer aan te vliegen. Dat was toen hij voorstelde Sinterklaas eens níet met z'n allen te vieren. Alleen al het idee maakte me razend. Sinterklaas, dat was het hoogtepunt van het jaar.

Ik roep zelfs weleens dat ik per se een derde kind wilde vanwege die man in zijn rode tabberd. Nu de oudste van haar geloof is gevallen, zijn we door haar tenminste nog een paar jaar verzekerd van pure, onvervalste 5 december-pret. Dacht ik.

Want het is weg. Er is iets geknapt. Sinterklaas, ik vind er werkelijk niets meer aan. Ze hebben het voor elkaar, al de tegenstanders van Zwarte Piet, de gemeente Den Haag, de VN, de facebookactie voor witte pepernoten en noem ze allemaal maar op.

En dan gaat het er niet om dat Zwarte Piet van mij per se zwart moet zijn. Al moet ik bekennen dat mijn kinderen vorig jaar makkelijker meeveerden met al die rare stroopwafel-, kaas- en clownspieten dan ik. Maar het gaat me vooral om al die felle discussies. Al die meningen. Op tv, in de krant, op internet, op het schoolplein, op verjaardagen.

Op Curaçao en in België mogen Pieten zich blijkbaar zonder problemen zwart schminken. Maar in Nederland wordt mij het gevoel opgedrongen dat ik een racist ben. Terwijl ik Zwarte Piet oprecht niet zie als uitwas van ons slavernijverleden, maar gewoon als hulpje dat wel-eens door de schoorsteen kruipt. Maar ik wil me daar niet steeds voor hoeven verdedigen.

Ik heb er genoeg van. Het komt me de neus uit. Alle lol is weg.
Het liefst zou ik het feest overslaan dit jaar. Maar ik weet hoe het gaat: straks vallen de speelgoedgidsen weer op de mat. Gaat het span van mij, al pepernoten schransend, druk aankruisen wat er in de zak moet zitten. En breekt vooral de middelste het hoofd weer over de ene vraag: hoe krijgt Sinterklaas toch die pakjes in de schoen bij gebrek aan een schoorsteen in ons huis?

Ik wil er zo graag van genieten. Daarom boven aan mijn verlanglijstje dit jaar: Stop met het gezeur. Laat Sinterklaas alsjeblieft gewoon weer leuk zijn.