,,Opeens begon ik te hallucineren. Ik was klaarwakker, maar vanuit mijn ziekenhuisbed zag ik levensechte beelden van mijn kinderen die verdronken. Na een week in coma te hebben gelegen in het UMC dacht ik dat het ergste achter de rug was. Maar toen begon de echte hel. Ik heb gehuild als een klein kind. De verpleging, schatten van mensen, vertrouwde ik ineens niet meer. Ik dacht dat ze me wat wilden aandoen. Een bijeffect van corona? Ik weet het niet, maar het was doodeng.’’