Nee, trots is hij zeker niet op zijn actie waarmee hij vrijdag alle journaals haalde. Erik Derijks schrok zich helemaal rot toen hij voor het eerst de beelden terugzag. Agenten en vrienden moesten Derijks na de tumultueus verlopen uitspraak in bedwang houden tot hij weer bij zinnen was. ,,Dit is niets voor mij. Ik heb er de hele nacht ook niet van kunnen slapen. Hoe gek kunnen ze iemand maken, hè?'' zegt hij nu in alle rust aan de keukentafel in zijn woning in Heesch.

Adrenaline
Voor het eerst blikt hij samen met zijn partner Moniek Hanssen terug op de omstreden uitspraak die bij hem 'het licht uit deed'. ,,Ik stond stijf van de adrenaline en had mezelf totaal niet onder controle. Er knakte gewoon iets toen ik die straf hoorde. Het was zeker niet mijn bedoeling om iemand te raken. Gelukkig is dat ook niet gebeurd.''

De rechtszaak waar Derijks en Hanssen 1,5 jaar op moesten wachten, draaide voor het tweetal uit op een deceptie die ze totaal niet zagen aankomen. 15 maanden cel had de officier van justitie 2 weken eerder nog geëist voor het drama dat zich op 19 mei 2013 voltrok. Opa en oma Hanssen pasten toen op de kleine Ize en maakten een fietstochtje door het dorp toen het noodlot toesloeg. Een automobilist vloog uit de bocht precies op het moment dat ze passeerden. Hun geliefden overleden ter plaatse.

Inktzwart
Sinds die dag kleurt het leven van Derijks en Hanssen inktzwart. Maandenlang voelt het alsof ze in een diepe put verblijven, waar geen straaltje licht komt. ,,Het was een prachtige zomer, maar voor ons was het net of de zon er niet was. Waarom moest ons dit overkomen? Ize was nog maar 2 jaar. En mijn ouders zulke lieve en bescheiden mensen.''

Familie, vrienden en kennissen slepen hen door de moeilijkste periode van hun leven. Maar de pijn en het gemis kan niemand wegnemen. Ook de bestuurder niet die het ongeval veroorzaakte. Al helpt zijn opstelling niet bepaald bij de rouwverwerking. ,,Nooit heeft hij het fatsoen gehad om berouw te tonen. Dat zou ons al zo veel hebben geholpen. Het is alsof de levens van de drie mensen die hierbij zijn omgekomen voor hem niets waard zijn,'' zegt Hanssen.

Op de zitting, 2 weken geleden toonde de man die het leven van Derijks en Hanssen op zijn kop zette geen enkele emotie. Hij zweeg. Derijks en Hanssen verwachtten op z'n minst een celstraf. Al waren ze er al op voorbereid dat veroorzakers van ongelukken met dodelijke afloop zelden jarenlange celstraffen krijgen opgelegd. ,,Dat hadden we al geaccepteerd. Met een lagere gevangenisstraf dan de 15 maanden die was geëist, hadden we ook 'vrede' gehad. Als hij maar ging zitten. Zodat hij de tijd zou hebben om tot bezinning te komen en te beseffen wat hij heeft aangericht,'' zegt Hanssen.

Tijdens de halfuur durende zitting vrijdag voelden Derijks en Hanssen al dat het niet de kant op ging, die ze zelf graag zouden zien. De rechters veegden de ene na de andere belastende getuigenverklaring van tafel. Ook politie-onderzoeken over de gereden snelheid waren voor de rechters niet overtuigend genoeg. ,,We keken elkaar meerdere keren aan en dachten: 'het zal toch niet waar zijn'.''

Stortvloed
Vlak daarna klonk het oordeel dat ze niet wilden horen en waar ze totaal geen rekening mee hadden gehouden: de bestuurder kreeg een taakstraf van 120 uur. Het leidde niet alleen tot groot onbegrip bij de nabestaanden. De Limburgse rechters kregen een stortvloed aan negatieve reacties over zich heen. Half Nederland vroeg zich af hoe het mogelijk is dat iemand die drie mensen doodrijdt, wordt veroordeeld tot 3 weken 'schoffelen'.

De rechters kunnen het uitleggen en deden dat ook op hun website, maar het is een onbevredigend antwoord voor Derijks en Hanssen. Het steekt ze dat de twijfel over de gereden snelheid in het voordeel van de bestuurder wordt uitgelegd. ,,Wij weten ook wel dat hij niet met voorbedachten rade dit ongeluk heeft veroorzaakt. Maar er zijn genoeg aanwijzingen dat hij te hard reed.''

Volgens rechters moeten zij zakelijk naar verkeersongelukken kijken. Aan woede over de strafmaat die voortkomt uit verdriet bij nabestaanden kunnen zij niets doen, vinden ze. Kleine fouten kunnen soms onvoorstelbaar leed veroorzaken. Dat kunnen ze alleen niet meewegen bij het bepalen van de mate van schuld, zeggen ze. Derijks en Hanssen begrijpen die redenering heel goed. Als hun geliefden zouden zijn verongelukt door iemand die bijvoorbeeld een klapband had of er echt niets aan had kunnen doen, zouden ze er wellicht anders over hebben gedacht. Maar als een roekeloze rijstijl wel van invloed is op een ongeluk, zijn de straffen in hun ogen een lachertje. ,,Als iemand ervoor kiest roekeloos te rijden dan is een auto net zo gevaarlijk als een wapen. Door zijn gedraging op de weg zijn er wel drie mensen dood,'' zegt Hanssen.

Den Haag
Derijks en Hanssen doen hun verhaal in de hoop dat in politiek Den Haag deze uitspraak tot het besef leidt dat nabestaanden van verkeersongelukken zich ernstig in de steek gelaten voelen. Zeker omdat zij niet de eersten zijn die dit overkomt. Afgelopen vrijdag nog werd een man uit Geertruidenberg veroordeeld tot een taakstraf nadat hij twee zussen had doodgereden. Derijks: ,,Wij zijn niet de enigen die het geloof in de rechtstaat kwijt zijn geraakt.''