Susanna en Dianna uit Gilze: de nieuwe Lili en Howick

De jongste is net klaar met dansen bij de lokale dansschool in Gilze. ,,Freestyle'', klinkt het verlegen, "We oefenen veel met de juffrouw, want we gaan optreden.’’ Het zijn twee totaal vernederlandste meiden, Dianna van acht en Susanna van elf. Dochters van Armeense ouders die in 2010 naar Nederland vluchtten omdat vader naar eigen zeggen in zijn eigen land zijn leven niet meer zeker was.

Via asielzoekerscentra in Ter Apel, Arnhem en Vught kwam het gezin in het AZC in Gilze terecht, waar Dianna werd geboren. Afgelopen week hoorde het gezin dat het terug moet naar Armenië. De aanvraag om hier te mogen blijven werd, na jarenlang procederen, definitief afgewezen. ,,We slapen niet meer’’, verzucht vader Gagik Ashugatoyan (37), ,,we zijn bang dat de IND ’s nachts op de deur klopt om ons op te halen.’’

Niet eerlijk, vindt Susanna die sinds kort naar de middelbare school in Tilburg gaat. ,,Toen ik hoorde dat Lili en Howick mochten blijven was ik blij voor ze. En kreeg ik een beetje hoop dat het met ons ook goed zou komen. Als zij mogen blijven, mogen wij dat misschien ook wel. Maar waarom moeten wij toch weg? Zijn wij anders dan Lili en Howick?''

Over de periode in Armenië wil Gagik liever niet praten. En pas alleen als hij de kinderen gevraagd heeft even ergens te gaan zitten. ,,Want die hoeven dat allemaal niet te weten.’’ Hij deed in 2008 mee, vertelt hij, aan demonstraties tegen de zittende president en werd daarna door de geheime dienst opgepakt. ,,Een jaar lang heb ik gevangen gezeten in een vochtig kamertje. Ze zetten dingen op mijn hoofd. Nee, ik ga niet zeggen wat ze precies gedaan hebben, ik wil het liever vergeten.’’

Dat Armenië nu veilig zou zijn, zoals de autoriteiten hier beweren, neemt Gagik met een flinke korrel zout. ,,Veilig. Pfff, voor wie dan? Misschien voor vrouwen en kinderen. Maar als je tegen de regering bent dan ben je daar echt niet veilig.’’

In het dorp trekken ze zich het lot aan van het gezin, dat sinds 2010 in een kamertje van vier bij vijf op het AZC in Gilze woont. De dansdocente van Dianna en Susanna schreef al een brief waarin ze het voor de kids opneemt en ook de directeur van basisschool De Bolster in Gilze klom al in de pen in de hoop dat het gezin alsnog een verblijfsvergunning krijgt.  

Gagik is blij met de steun. ,,Ik heb deze week een afspraak met de burgemeester gemaakt. Ik wil hem die brieven gaan geven. Misschien dat het helpt.'' Zijn vrouw Hripsime die in Armenië als verloskundige in een ziekenhuis werkte en zich tijdens het gesprek afzijdig houdt, kan haar tranen amper bedwingen. 

,,Al die jaren hebben we moeten wachten. We mochten niets doen. Niet werken, niets. En nu krijgen we te horen dat we weg moeten. Ze spelen met ons leven.'' Gagik knikt: ,,We voelen ons Nederlands. Denken als een Nederlander, eten als een Nederlander. Maar toch blijven ze ons behandelen alsof we criminelen zijn. Waarom geven ze ons geen kans?''

In een uiterste poging in Nederland te mogen blijven schreef Susanna een paar jaar geleden al een brief aan koningin Maxima.  Ze kreeg al snel antwoord terug, Maxima toonde begrip maar zei verder niet veel voor haar te kunnen doen.

Het gezin heeft nu de hoop op de politiek in Den Haag gevestigd waar de coalitiepartners ChristenUnie en D66 flink worstelen met het vraagstuk rond de uitzetting van asielkinderen. De roep om een generaal pardon neemt toe. Want behalve Lili en Howick, Dianna en Susanna zijn er naar schatting nog honderden kinderen die in hetzelfde schuitje zitten. 

Susanna: ,,Als we toch mogen blijven dan weet ik wel wat ik later wil worden. Dan ga ik studeren en word ik advocate zodat ik alle asielkinderen die hier nog weg moeten, kan helpen. Want ik begrijp ze.''