Soms heeft André Seebregts geen zin om erover te praten. Om zes uur ’s ochtends bijvoorbeeld, als hij aantreedt voor de crossfit in Rotterdam, vlakbij zijn advocatenkantoor. Heeft ie net op zijn handen gestaan, in de ringen gehangen en andere maffe oefeningen gedaan, wordt hem gevraagd wat voor werk hij nou eigenlijk doet. ,,Ik twijfelde even, maar heb het toch verteld: Ik ben advocaat en sta vooral terreurverdachten bij.’’ In de slechtste gevallen levert dat werk hem scheldpartijen op. In het beste geval, zoals in de sportschool, wordt hem die ene vraag gesteld. ,,Waarom zou je nou terroristen willen verdedigen?’’