Wajong-debat eindigt met groot vraagteken

De Wajong-uitkering is voor mensen die op jonge leeftijd al een beperking hebben, en bedraagt 70 procent van het minimumloon. Met werken kunnen Wajongers dat aanvullen tot 100 procent of meer. Nu is het mogelijk om meer dan het wettelijk minimumloon te verdienen, door bijvoorbeeld een opleiding af te ronden, of in een hogere schaal te belanden op werk. Die 'extraatjes' verdwijnen.

Om te voorkomen dat dit soort Wajongers onder de nieuwe regels mogelijk fors terugvallen bevat het voorstel van het kabinet een overgangsregeling. Iemand die zijn baan verliest heeft recht op een garantiebedrag, maar alleen als er binnen twee maanden een nieuwe baan wordt gevonden.

Vrijwel alle partijen in de Tweede Kamer vinden dit een veel te korte termijn: uit cijfers van het ministerie van Sociale Zaken blijkt dat ruim 40 procent na een jaar nog geen nieuwe baan heeft. Maar waar de oppositie zelf met voorstellen kwam om de termijn te verlengen - de SGP stelde 2 jaar voor, de SP 3 - lieten de coalitiepartijen in het midden wat ze willen. Ze spraken in ieder geval geen steun uit voor de voorstellen van de oppositie.
Staatssecretaris Tamara van Ark zei begrip te hebben voor de zorgen vanuit de Kamer, maar tegelijkertijd geen ‘financieel mandaat’ te hebben om de termijn op te rekken. Als een meerderheid van de Kamer dat wil, moet die met een voorstel komen.

Ze benadrukte ook dat de garantieregeling opgaat voor een beperkt deel van de werkende Wajongers, het gros kan er nu ook al geen beroep op doen. Diezelfde meerderheid gaat er door een ander deel van de hervorming wel op vooruitgaat, omdat meer werken in de meeste gevallen ook meer inkomen betekent, iets dat nu niet het geval is.

Zo'n 245.000 mensen vallen onder de Wajong-regeling. Van hen is ongeveer de helft in staat te werken. Slechts de helft daarvan, zo'n 60.000. doet dat nu ook.