Als kind had ik een hond. Om de boel een beetje te ontregelen, noemde ik hem Wodan. Achter die stoere naam school namelijk een klein, vrolijk, zwart-wit kwispelaartje. Merk: vuilnisbakkenras. Naar de huidige maatstaven een behoorlijk lelijke hond. Gaf niks: ‘mooi’ zat niet in zijn functieomschrijving.

Slapen deed Wodan in de schuur, in een niks-aan-de-hand-mand. Het steigerhouten hondenledikant met knuffeldeken en anti-slip onderlaag bestond nog niet. Achteraf bedenk ik me dat Wodan het ’s winters in die schuur misschien wel koud had. Ik heb hem er nooit over gehoord.

Wodan at brokken. Niet te veel, want hij schrokte ’s avonds ook alle etensresten van het gezin naar binnen. Bij voorkeur afgekloven kippenboutjes. Ja, van die botjes die vandaag de dag op nummer 1 staan op de ‘geef dit nooit aan je hond want daar stikt-ie zeker in-lijst’.