Asscher heeft het tempo er flink in. Hij beent met een bos rozen in zijn hand naar binnen bij een fietsenmaker, omringd door tientallen actieve PvdA-leden in rode jacks, cameraploegen en fotografen. ,,Wij zijn twee broers die hier elke dag werken”, stelt een man zich voor. Asscher: ,,Gaat het een beetje goed, met de buurt ook? Mooi. Ik geef je een bloem en dan lopen wij weer door. Zorg dat al je klanten gaan stemmen hè, op 15 maart! Belangrijk…” En weg is de PvdA-voorman weer.

Als Asscher net de zoveelste journalist te woord heeft gestaan, iets wat hem beter af lijkt te gaan dan het gesprekje in de winkel, duikt ineens een kleine man op. ,,Mijnheer luister, ik herken me niet meer in het beleid van de PvdA.” Hij staat er met uitdagende blik bij, met grote plastic tassen in zijn handen. De media springen er gelijk op en Asscher beseft razendsnel dat hij nu niet door kan lopen.

,,Hoe komt dat?”, vraagt hij. De man antwoordt: ,,U meet met twee latten de laatste tijd. Ik heb altijd gestemd op u, maar dit keer ga ik dat niet doen. Ik herken niks meer terug, het spijt me.” Asscher bedankt de man. ,,Dit was een heel negatieve reactie”, erkent de lijsttrekker even later. ,,Maar in het algemeen wensen mensen me succes. Ze weten dat we geen weglopers zijn en er staan in goede en slechte tijden. Velen beseffen überhaupt niet dat er al verkiezingen aankomen, laat staan wat ze zullen stemmen.”

PvdA-fractievoorzitter Attje Kuiken loopt ook mee in de rode stoet. Zij hoort verschillende geluiden bij dit soort acties. ,,Het hangt er heel erg vanaf hoe het met mensen gaat. Sommigen zijn positief over de toekomst, anderen zijn bezorgd over de zorg en over hun oude dag. Kortom: de gesprekken zijn serieus, maar de meeste mensen hebben een open houding.”

Die ochtend is de PvdA weer glashelder linksaf geslagen, door expliciet in het nieuws te brengen dat het eigen risico in de zorg naar nul moet. Ook is de marktwerking in de gezondheidszorg gebombeerd tot vijand. Vooral de SP deed dit vooralsnog. Wordt de PvdA richting de verkiezingen ineens een ‘SP-light’, is de logische vraag.

Volgens Asscher niet. ,,Ik zoek vooral naar de overlap die progressieve partijen hebben. Want als je niet uitkijkt, lijkt het straks of we alleen maar mogen kiezen tussen Wilders en de VVD. En links is niet uit. Onze idealen, voor elkaar zorgen en zekerheid bieden, die zijn springlevend. Dat zit ook in het DNA van Nederland.”

Drie jonge kerels hangen rond op de Kanaalstraat en zij delen het sociale gevoel van de PvdA’er in ieder geval niet. Sterker nog: ze hebben niks met de actievelingen die hun buurt overspoelen. ,,We bemoeien ons niet met politiek. Totaal niet interessant”, zegt er een. ,,Wij zijn voor Poetin, niet voor Nederlandse politici”, roept een ander. ,,Hier ga ik niet stemmen. Het is wel goed zo.”

Asscher staat voor de neus van een moeder en haar jonge, blonde dochter. ,,Wat heb jij fantastisch haar, wil je een roos?” Een pijnlijke stilte volgt daarna bij de voorman. ,,Kom”, zegt het plaatselijke PvdA-raadslid dat Asscher begeleidt snel en trekt hem mee. Een paar honderd meter verderop staat de rode dubbeldekker waarin de PvdA’ers zijn gekomen, weer klaar voor vertrek. ,,Wat ben jij hier goed in!” meldt een jonge vrouw in campagnejack bij het instappen op slijmtoon tegen Asscher. Die reageert opgelucht. ,,Echt? Dank je!”