'Zoektocht in Libië naar vermiste Yvonne wordt erg ingewikkeld'

Snitjer (48) werkt in de Libische hoofdstad Tripoli, waar ze in 2013 een educatiecentrum opzette. Ze is afgelopen vrijdagavond voor het laatst gezien in een café in het oude stadscentrum. Een paar uur daarvoor schreef ze nog op Facebook: ‘Helaas zijn er gevechten sinds vanmorgen. De jongens die betrokken zijn, hebben PTSD (post-traumatisch stresssyndroom). Sommigen ken ik. Ik hou niet van gevechten, ik wil een relaxte ramadan en blije mensen.’

Het ministerie van Buitenlandse Zaken probeert uit te zoeken wat er is gebeurd, zegt een woordvoerder. ,,Maar dat is lastig door de onoverzichtelijke situatie in het land.'' De Nederlandse ambassade zit vanwege de chaos in Libië al een paar jaar in buurland Tunesië. En dat is nu een groot probleem, zegt Nieuwsuur-journalist Jan Eikelboom, die Snitjer al een paar jaar kent. 

,,Nederland heeft er helemaal niemand meer, behalve een paar Libiërs die als fixers voor de ambassade werken. Zij zullen nu ongetwijfeld worden ingeschakeld, maar de middelen zijn beperkt.’’ Wat met Snitjer is gebeurd, is niet duidelijk. Eikelboom wijst erop dat er elke dag mensen worden ontvoerd. ,,Er vinden ontzettend veel kidnappings plaats, allemaal voor geld. Dat is een groot probleem in Libië.’’

Ook het Rode Kruis, de voormalige werkgever van Snitjer, gaat zich inspannen om haar te vinden. ,,Hoe moeilijk dat ook zal zijn'', zegt haar oud-collega en Rode Kruis-woordvoerder Merlijn Stoffels. ,,Dit is een heel zorgwekkende situatie. We kijken nu of we iets kunnen doen. We hebben lokale contacten in Libië, die gaan we zeker benaderen. Het is ingewikkeld, maar we willen mee zoeken.’’ 

Yvonne Snitjer raakte in 2011 betrokken bij de situatie in Libië, toen ze nog als noodhulpcoördinator werkte voor het Rode Kruis in Nederland. ,,Wij hielpen toen een groep Libische gewonden die naar Nederland waren gebracht, en zij was daar nauw bij betrokken’’, vertelt haar oud-collega Stoffels. ,,Door de contacten met die mensen ontwikkelde ze in korte tijd een sterke voorliefde voor Libië. Het liet haar niet meer los. Ze ging zich inzetten voor de mensen daar, vroeg ook intern aandacht voor de situatie in het land, die volgens haar te weinig aandacht kreeg. Yvonne is een enorm gepassioneerde vrouw, ze ging erin op.’’

De Nederlandse ging in de jaren daarna steeds vaker naar het land, dat na de val van dictator Khadaffi een steeds grotere chaos werd. Na haar vertrek bij het Rode Kruis verkocht ze haar huis om in Libië te gaan wonen, zegt journalist Eikelboom, die haar in die periode leerde kennen. ,,Ze had een heel sterke klik met het land en besloot dat ze zich er wilde vestigen, ondanks de grote risico’s. Ze wilde een educatief centrum opzetten om door middel van therapie de samenleving te helpen.’’ Dat richtte ze in 2013 officieel op, onder de naam ‘Al Eureka’.

Eikelboom vond het een bijzonder plan. En riskant. ,,Zeker voor een alleenstaande vrouw. Niet voor niets wonen er nog nauwelijks buitenlanders in Libië, en hebben bijna alle ambassades zich teruggetrokken. Het is er gewoon levensgevaarlijk. Maar Yvonne vond  de verhalen overdreven. ‘Het leven gaat hier gewoon door’, zei ze dan. Dat is natuurlijk ook zo, maar intussen wordt er wel ontzettend veel gevochten en zijn ontvoeringen aan de orde van de dag.’’ In het land woont voor zover bekend nog één andere Nederlander, een vrouw die al jaren getrouwd is met een Libiër.

Vanuit het land schreef Snitjer de afgelopen jaren ook regelmatig opiniestukken die werden gepubliceerd op de website Joop.nl. Oprichter Francisco van Jole is enorm geschrokken van het nieuws. ,,Ik ken haar niet persoonlijk, maar ze stuurt regelmatig interessante stukken op. Ze is erg idealistisch en optimistisch, gelooft dat het verscheurde Libië weer één land kan worden. We horen in Nederland weinig over Libië, hooguit nare berichten over geweld. Zij wees de afgelopen jaren juist steeds op de lichtpuntjes.''