Zonder schakelen verdwijnt de laatste mannenfantasie

Ik zou me als vrouw kunnen verkneukelen op het einde van een tijdperk. Want met het verdwijnen van de versnellingsbak verdwijnt de Max Verstappen-impuls, verdwijnt het gierend optrekken, verdwijnt die o zo nonchalante en o zo irritante vrachtwagenchauffeurpose: armpje uit het raam, handje op de pook. Verdwijnt, kortom, al dat etterige mannenputtertjesgedrag van de snelweg. Mooi toch?

Maar dit is het punt waarop ik het als vrouw, vriendin en moeder van twee zonen met een aangeboren liefde voor veel pk's een beetje te sneu begin te vinden. Mogen mannen anno 2017 dan helemaal níks meer? Nooit meer staand plassen? Nooit meer een mug doodslaan? Nooit meer een emotie opkroppen? Nooit meer 'dat is best een geil rokje' gniffelen? En nooit meer met een verbeten grimas bij het stoplicht optrekken?

Ik ben zo'n typisch vrouwspersoon dat passief rijden hoog in het vaandel heeft (laat het gemak zegevieren: cruise control, automaat, zelfrijdende wagens) maar erken ten volle dat de auto voor de meeste mannen veel meer is dan een pruttelend stuk blik dat de inzittenden van A naar B vervoert. Mijn opa leefde voor de meest patserige Mercedes. Mijn broer moest en zou Ferrari-coureur worden. Mijn oudste zoon kon met twee jaar al alle automerken opdreunen, óók Hyundai.

En wat blijft er over van al die mannenfantasieën zonder dat vroem, vroem, vróéóéóéóém van een bolide die in enkele seconden van nul naar 100 optrekt? Ik bedoel, wat zou Sonny Crockett zonder de snerpende banden van zijn Daytona Spyder zijn? James Bond zonder zijn Aston Martin DB5? Staatssecretaris Klaas Dijkhoff zonder zijn dikke BMW? En Cristiano Ronaldo zonder zijn Bugatti's, Range Rovers, Cadillacs en ga nog maar even zo door?

Ik wil nog wel verder gaan: is de afschaffing van de pook niet gewoon castratie? Want dat het ding sterk op een knuppel, wapenstok en een stuk goed uitgevallen gereedschap lijkt, is natuurlijk geen toeval. Het had - qua functie - ook best de vorm van een stroopwafel, shampoofles of een trapgevel kunnen hebben, maar ís een nogal in het oog lopend fallussymbool.

Mijn punt: laten wij vrouwen nu eens ruimhartig zijn en de pook gedogen, ondanks de inefficiëntie, de onveiligheid en de mening van al die zogeheten mobiliteitsexperts. Desnoods als een stukje masculien erfgoed. Mijn punt: ook mannen verdienen een speeltje en dat speeltje is van oudsher nu eenmaal een ding met een dak, bodemplaat en een set wielen. Jabba-dabba-doo!