Het verhaal van Jake en Emmy leek tot vorig jaar op een sprookje. Ze ontmoetten elkaar toen ze 11 en 13 waren. Toen ze allebei gingen studeren – Jake wilde dokter worden, Emmy lerares- verloren ze elkaar uit het oog. Jake verhuisde zelfs naar Australië. Twee jaar geleden liepen ze elkaar weer tegen het lijf en het vuur laaide meteen op. Zes maanden later zouden ze op reis gaan naar de Filipijnen, waar Jake zijn jeugdliefde ten huwelijk wilde vragen.

Dat liep anders. Jake masseerde Emmy’s nek toen hij een knobbeltje ontdekte. Meteen vreesde hij het ergste en dat bleek terecht toen ze zich bij haar huisarts liet onderzoeken. Ze bleek aan schildklierkanker te lijden, die ook haar vermoeidheid, gezwollen lymfeklieren en constante buikklachten verklaarde. En er was nog meer slecht nieuws, want de tumor was uitgezaaid en er was niets meer aan te doen.

Desondanks besloten ze met chemotherapie te beginnen. Dat zou gevolgen hebben voor hun kinderwens. ,,Emmy zou geen baby kunnen dragen tijdens de chemo, omdat het schadelijk zou zijn voor de foetus. Maar ze wilde zo wanhopig graag kinderen. Zelfs toen ze zich al zo slecht voelde door de tumor. Het idee dat we embryo’s konden laten invriezen hield haar op de been.”

Binnen de drie weken werden eicellen weggenomen bij Emmy en kunstmatig bevrucht met sperma van Jake. Toen de embryo’s opgeslagen waren, begon ze aan haar behandeling en de zoektocht naar een surrogaatmoeder. Dat werd uiteindelijk een voormalige schoolvriendin, Liz (32).

In september vorig jaar stapten Jake en Emmy in het huwelijksbootje. In februari van dit jaar was alles klaar om een van de embryo’s bij Liz in te brengen. Emmy – die toen erg verzwakt was – was erbij. Drie weken later volgde een zwangerschapstest. ,,We zaten rond de tafel en zagen test positief worden”, vertelt Jake. ,,Minder dan een uur later kon Emmy amper haar ogen openhouden. Haar tank was leeg. Daarna is ze nooit meer helemaal bij kennis geweest", vertelt haar man aan de Britse krant Daily Mirror.

Tijdens haar laatste trip van het ziekenhuis naar huis, had ze even een helder moment en kwam plots het besef dat ze haar kindje nooit in haar armen zou houden. ,,Ze keek naar me en zei: ‘Ik ga ons kindje nooit zien, he?’ Ik loog en antwoordde: ‘Je weet nooit.’ Daarna viel ze weer in slaap”, aldus Jake.

De laatste twee weken van haar leven was ze bijna de hele tijd buiten bewustzijn. Een week voor ze stierf – afgelopen juni – werd ze nog even wakker. ,,Het was alsof het licht plots weer aanging”, aldus Jake. ,,Ze vroeg me of ik dacht dat ze aan het sterven was. Het was hartverscheurend dat ik ‘ja’ moest antwoorden. Het was de eerste keer dat ik mijn altijd positieve en dappere vrouw zag breken, bang en huilend als ze daar lag. Ze stierf uiteindelijk vredig, in de wetenschap dat ze me toch een kind had geschonken.”