Normaal gesproken doet Willy Wijnbeek-La Bhom (96) 's middags tegen een uur of drie haar ogen dicht. Maar deze keer straalt ze en heeft ze geen moeite om wakker te blijven. Haar achter-achterkleinkind Tess (twee weken oud) komt voor het eerst met haar moeder op bezoek. Deze middag komen in verzorgingshuis Sint Maartens-Stede zelfs vijf generaties bij elkaar over de vloer. ,,Natuurlijk ben ik trots en ik weet dat dit heel bijzonder is." Even later: ,,Het is nog echt ook."

Willy Wijnbeek mag al op leeftijd zijn en soms wat dingen vergeten, ,,maar ik ben echt niet gek", onderstreept ze nog maar eens. Het geboortekaartje van Tess (51 centimeter lang en ruim zeven pond) ligt nog op tafel. Haar dochter Margreet zit naast haar. Ze zit met de rug naar de deur. Even na drieën komen Mariska Spieker, haar dochtertje Tess en 'oma' Dianne (48) de deur van het appartement binnen.

Hummeltje
De blik van Willy is direct gericht op Tess. ,,Hoe lang het is geleden dat ik zo'n hummeltje op de arm had?" Ze kijkt kleindochter Dianne aan. ,,Dat was Mariska, oma", helpt ze. Ze snapt het. Dat was al weer 23 jaar geleden. Een kind op de arm nemen, verleer je nooit. Dat laat Willy Wijnbeek iedereen nog weer even zien. Voor Tess wordt het toch beter gevonden een kussen in de rug te doen. Dat gebeurt.

Vijf generaties in één familie, is niet uniek. Maar het komt wel weinig voor. Sterk blijven, steeds op je twintigste een kind baren, en op je tachtigste is de vijfde generatie in zicht. ,,Ik was aan de late kant met de eerste", zegt Willy. ,,Zesentwintig jaar. En keurig gepland. Geen moetje, hoewel je dat in die tijd vaak zag."