Vluchteling Joseph was bang zijn baan te verliezen door corona: maandag mag-ie eindelijk weer

Voor terrasgangers en restaurantbezoekers was het een domper: de sluiting van de horeca door de coronacrisis. Maar de Syrische vluchteling Joseph Sayegh had er slapeloze nachten van. ,,Ik was zo bang dat ik mijn werk kwijt zou raken.”

Na een volgende, bevrijdende persconferentie lacht het geluk de horecamedewerker weer toe. ,,Ik ben heel, heel erg blij dat wij op 1 juni weer open mogen”, zegt de 28-jarige Syriër. Joseph Sayegh doet zijn verhaal in meer dan voortreffelijk Nederlands. Een teken te meer van zijn doortastendheid. Joseph wilde slagen in Nederland, in Sint-Michielsgestel, de plaats waar hij min of meer bij toeval belandde. 

Hier trof de vroegere student horeca-management, de studie die hij volgde in Damascus voordat hij het land ontvluchtte, mensen die met hem begaan zijn. Aanvankelijk Henk en Marijke Rijkers, van het lunchcafé. Later Jan en Marian Olijslagers, van het omgedoopte Toren 4. En terras bezoekend ‘Gestel’ wende aan hem.

Sayegh schetst kort de route Damascus - Sint-Michielsgestel. ,,Mijn stad is niet zo zwaar getroffen door de oorlog als sommige andere Syrische steden”, zegt de christelijke Syriër. ,,Toch moest ik er weg.” Niet van de autoriteiten, nee: hij wenste na een oproep tot het vervullen van de dienstplicht geen wapen ter hand te nemen.

De uitleg is simpel: ,,Ik wil geen mensen doodschieten.” Na familieberaad resteerde één slotsom: het land uit. De peperdure tocht door de lucht, over water en over land bekostigde Joseph Sayegh doordat zijn vader een lap grond verkocht.

Omzwervingen via onder meer Ter Apel, Goes en Gilze-Rijen brachten hem tot, wat hij hoopt, zijn permanente nieuwe thuis: Sint-Michielsgestel. Zijn onderbroken studie horeca-management kreeg in Nederland een vervolg bij De Rooi Pannen. Daar rondde hij zijn studie af.

Deze kans viel hem ten deel dankzij eigenaren van Toren 4. ,,Door Henk en Marijke Rijkers kon ik beginnen met mijn werk hier, daarna namen Jan en Marian Olijslagers mij in dienst. Ik ben hun allemaal heel erg dankbaar.”

Maar toen kwam corona en maakte Sayegh zich zorgen over zijn prille geluk. Bouw je net een bestaan op, verlies je misschien je baan. Dat bleek niet het geval gelukkig. Weliswaar bleef het terras en het lunchcafé Toren 4 wekenlang dicht, de Syriër vulde zijn 32-urige contract met onderhoudswerkzaamheden en het bezorgen van bestellingen.

Nu 1 juni nadert voelt dat voor hem als een bevrijding: inmiddels is hij wel gewend aan het begrip ‘een nieuwe start’. En dus staat hij alweer driftig glazen te poetsen voor komende maandag: ,,Ja, ik werk het liefst met mensen. Op het terras de gasten bedienen. Met een vol dienblad”, zegt hij. ,,Ik hoop dat corona gauw helemaal verdwijnt en nooit meer terugkomt.”