Boogschutters gaan elkaar te lijf bij de Koepelgevangenis

Het is een zwoele zomeravond als een groep van zo'n zestien personen zich verzamelt op de buitenplaats van de voormalige Koepelgevangenis in Breda. Sinds kort biedt Futuredome Events daar het zogeheten Archery Tag aan. Omdat we kennis willen maken met deze nieuwe vorm van vermaak, is een groepje studenten opgetrommeld om een potje te spelen.

De speluitleg en regels vooraf zijn kort en eenvoudig: houd je helm op en niet schieten op minder dan twee meter afstand. Even een paar pijlen om te oefenen en we kunnen naar het speelveld. Last man standing, zo heet de eerste spelvorm. Het doel is eenvoudig: elimineer elke tegenstander. Schouder aan schouder staan we als team op het speelveld. De boog in de hand, kijkend naar de pijlen die halverwege het speelveld liggen. Die moeten we eerst pakken.

Bij het eerste fluitsignaal stormen we naar voren. Snel twee pijlen pakken en meteen weer terug, naar een strategische plek achter een van de bushokjes, muurtjes of anderszins beschutting biedende objecten in het veld. De adrenaline is direct voelbaar. Een zekere vertwijfeling maakt zich meester. Enerzijds is de blik naar voren gericht, op jacht naar de eerste hit, maar tegelijkertijd is het oppassen geblazen. Niemand wil als eerste de walk of shame maken, die vernederende gang terug naar de basis, met de boog in de lucht om aan te geven dat je geraakt bent. Af is af, bij deze variant van het spelletje.

Het spel duurt twaalf minuten. Of tot alle tegenstanders zijn geëlimineerd. Ik zie een van 'de blauwen' gevaarlijk ver vanachter haar beschutte plek komen. Mijn eerste pijl mist zijn doel op anderhalve meter. Zoekend naar mijn volgende potentiële slachtoffer, schrik ik op van een pijl die met een doffe knal op minder dan dertig centimeter van mijn been landt.

Een van de tegenstanders heeft een omtrekkende beweging gemaakt en valt aan vanaf de flanken. Een pijl die vanaf een meter of twaalf wordt afgeschoten, valt - mits op tijd gezien - nog te ontwijken. Gevaarlijker zijn de projectielen die je niet ziet aankomen. Het spel gaat voort en daar gaat de eerste arm omhoog. Pfiew, niet als eerste geraakt, denk ik nog. Minder dan één minuut later voel ik een stompe tik tegen mijn onderrug.

In het heetst van de strijd is het lastig om goed overzicht te behouden. Nu, eenmaal neergeschoten, zie ik dat het veld al aardig is uitgedund. Helaas vooral aan rode zijde. Het blauwe team rukt ver op en omsluit mijn laatst overgebleven teamleden. Robin Kayongo komt uiteindelijk alleen te staan tegenover een gigantische overmacht. Daar waar ze even hiervoor nog als een leeuwin het veld instormde, probeert ze nu als een hinde in nood haar belagers te ontvluchten. Tevergeefs. Een van de blauwe jagers legt aan en schiet raak. ,,Hartsikke tof om te doen", zegt de NHTV-studente even later. ,,Lekker een beetje op elkaar schieten."

We staan klaar voor een volgende ronde. Ditmaal zijn er doelen opgesteld aan beide zijden van het speelveld. Af is niet meteen helemaal af, maar betekent een time out van een halve minuut aan de kant. Er ontstaat een iets tactischer spel, met verdedigers en aanvallers. Althans, dat zou er kunnen gebeuren. In ons gelegenheidsteam is de communicatie nog niet optimaal. De spelspanning stijgt, net als mijn hartslag. In de plastic helm weerklinkt het geluid van mijn eigen ademhaling.

Ik ben halverwege het vijandelijke doel als ik een niet te missen slachtoffer zie. Razendsnel leg ik aan, en... de pijl valt uit mijn hand. Typische onhandigheid van een newbie. Ik ben gelukkig niet de enige ben die dit overkomt. Even later is het wel raak. Op acht meter afstand schiet ik een tegenstander naar de strafbank. Damn, dat voelt goed! We spelen deze variant twee keer. De regel dat je per persoon slechts twee pijlen in de hand mag hebben, leidt tot situaties waarbij je niets rest dan de tegenstander uitdagen en verleiden tot het afvuren van een pijl.

Ter afsluiting spelen we nogmaals Last man standing, maar nu op een afgebakend, kleiner speelveld. Ditmaal is het rode team aan de winnende hand is. Helaas zal de reporter ook dit spel niet degene zijn die als laatste overblijft. Voor het laatst deze avond loop ik naar de rand van het speelveld. ,,Auwtsch", klinkt het vanaf de bank wanneer een van de mannen in het veld op een precaire plaats geraakt wordt. ,,Opa krijgt geen kleinkinderen meer", zegt het slachtoffer semi-getergd. ,,Krijg ik daar bonuspunten voor?", wil de vrouwelijke schutter weten.

(Tekst gaat verder onder foto)

Na afloop wordt er nog even een drankje gedaan, de blauwen en roden gebroederlijk naast elkaar. Saskia Patijn was de spin in het web bij het optrommelen van twee beschikbare teams aan deelnemers. ,,Ik had al wel gedacht dat iedereen enthousiast zou zijn over Archery Tag", vertelt ze. ,,Leuk om te zien hoe sommigen een beetje afwachtend zijn tijdens het spelen en anderen, zoals Thijs daar bijvoorbeeld, er vol in gaan."

,,Ja, natuurlijk", zegt Thijs Boezer. ,,Ik heb hier heel mijn leven voor getraind op de Playstation en Xbox." Ook de huisgenoten Tessa Tolsma en Noa Keesmaat zijn nog even blijven hangen. Op de vraag of Noa tijdens het spel is geraakt, moet ze beamen: ,,Ja, door háár". Ze wijst naar huisgenoot Tessa. ,,Let maar op, dit moet ik nog maanden aanhoren.

Er zijn veel synoniemen voor hetzelfde spelletje: 'Archery tag', 'archery attack of LARP', 'dodgebow' of 'soft archery'. Op internet zijn talloze aanbieders te vinden. Vaste plekken in de regio zijn onder andere Het Klimbos in Bergen op Zoom, Futuredome in Breda en Gibbon Sport bij het Oosterhoutse Warande-zwembad.