België moet IS-weduwen verplicht terughalen: ‘Maar ze zullen hun straf niet ontlopen’

,,Eindelijk worden we herenigd. Ik heb altijd geloofd dat er een dag kwam dat we elkaar weer in de armen konden vallen. Dit voelt als een geschenk uit de hemel.’’ Jessica Wielandt reageerde emotioneel op het nieuws dat haar zus Tatiana terugkomt naar België. De rechter besliste dat Tatiana Wielandt, Bouchra Abouallal en hun zes kinderen gerepatrieerd moeten worden. Nu zitten ze vast in een Koerdisch vluchtelingenkamp, waar ze in erbarmelijke omstandigheden leven. Ze spanden een kort geding aan tegen de Belgische staat en de rechter verplichtte de Belgische staat gisteren hen binnen de veertig dagen vanuit Syrië naar België te laten reizen. 

Een Nederlandse rechter deed in april een vergelijkbare uitspraak. Toen ging het om een zwangere Nederlandse jihadiste die terug wilde keren naar ons land. De Nederlandse overheid moest na deze uitspraak meer doen dan alleen afwachten en kijken of de jihadisten zich melden om terug te keren naar ons land. Een ultimatum of dwangsom werd niet opgenomen in dit vonnis.

Inmiddels is tegen meerdere Nederlandse vrouwen een internationaal arrestatiebevel actief en zijn lokale autoriteiten in Noord-Syrië hiervan op de hoogte gesteld. Drie van hen verblijven in hetzelfde vluchtelingenkamp als de Belgische vrouwen.  

Zo gauw de Belgische vrouwen voet zetten op Belgisch grondgebied, zullen de moeders wel van hun kinderen gescheiden worden. In maart werden de twee vrouwen bij verstek veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar, voor deelname aan terroristische activiteiten. Zij zullen bij aankomst in ons land onmiddellijk aangehouden worden. ,,Ze zullen hun straf niet ontlopen en hebben nog een lange weg te gaan’’, zei Tatiana's zus Jessica gisteren op Facebook. ,,Maar vandaag zijn we gewoon blij dat Tatiana terugkeert.’’

Tatiana Wielandt groeide op in Borgerhout, als doodnormale Vlaamse tiener. Haar moeder vertelde in 2012 in de Belgische krant Het Laatste Nieuws hoe ze haar dochter op haar 18de zag veranderen. ,,Ze had zich bekeerd tot de islam. Plots droeg ze hoofddoeken en zat ze op een handdoek te bidden in het Arabisch.’’ Tatiana trok als tiener elke zomer met de familie van haar Marokkaanse buurmeisje Bouchra naar Marokko. Ze viel ook als een blok voor Bouchra's broer Noureddine. Een barman in de Antwerpse discotheek Noxx, die hield van dure merkkledij en veel uitging, maar zich gaandeweg verdiepte in zijn geloof. Mogelijk is dat de reden dat Tatiana zich bekeerde tot de islam. 

In 2011, Tatiana was toen 19, vroeg Noureddine haar ten huwelijk. Via een sms'je. Hij was inmiddels in de moskee in contact gekomen met Sharia4Belgium en geradicaliseerd. Iets wat duidelijk bleek toen een jaar na hun huwelijk hun eerste kind geboren werd. Die kreeg de naam Mujahid, wat zoveel betekent als strijder. Op het geboortekaartje stond een oorlogskrijger met een mitrailleur in de hand.

Begin 2013 trok Noureddine samen met Saïd El Morabit - de man van zijn zus Bouchra - naar het front in Syrië, om er bij de Syrische afdeling van Al-Qaeda te gaan vechten. Enkele maanden later reisden Tatiana en Bouchra hun mannen achterna. Maar de hereniging was van korte duur, want op 22 juli werd Noureddine doodgeschoten. Tatiana bleef in Syrië achter met haar zoontje, en was zwanger van haar tweede kind. Toen Bouchra, intussen ook zwanger, begin 2014 zwaargewond raakte bij een bombardement besloten de twee vriendinnen terug te keren naar België.

Daar werden ze met open armen ontvangen door hun families en leek het er even op dat ze van plan waren te deradicaliseren. Tatiana begon een opleiding tot kinderverzorgster, Bouchra een kappersopleiding. Maar de roep van het kalifaat klonk luid. Tatiana werd bestookt met berichten uit Syrië: dat ‘haar plaats als weduwe van een martelaar dáár was, niet in België’. Toen ze beviel van haar tweede zoontje kreeg die de naam Shaheed, of martelaar. De doopsuiker (suikerbonen) werd verpakt in de IS-vlag. Toen ook Bouchra's man doodgeschoten werd in Syrië trokken de twee vrouwen opnieuw naar het front, waar ze opnieuw vielen voor de charmes van een strijder. Allebei werden ze een derde keer zwanger.

Intussen zitten de twee vrouwen al enkele maanden vast in een Koerdisch vluchtelingenkamp, samen met hun zes kinderen. Een ploeg van de Vlaamse omroep VRT filmde daar enkele maanden geleden hoe de vrouwen er met hun zieke kroost in erbarmelijke omstandigheden leefden. ,,Ik ga mezelf nooit vergeven voor wat ik mijn kinderen heb aangedaan’’, zei Tatiana in die reportage. Gisteren besloot de rechter dat België de zes kinderen en hun moeders naar huis moet halen. 

De families lieten eerder al weten dat ze de kinderen willen opvangen, al is het lang niet zeker dat die aan hen toegewezen zullen worden. De familie van Tatiana wilde gisteren niet reageren op het nieuws. Haar vader Frank wou alleen kwijt dat het ‘zeer goed nieuws is’. Uit discussies op sociale media blijkt dat niet iedereen in de familie Wielandt even blij is met de terugkeer van de verloren dochter. ,,Tatiana is uit eigen wil naar Syrië gegaan. Ze heeft twee keer de keuze gehad en is telkens teruggekeerd. En nu moeten wij medelijden hebben en hiervoor opdraaien?’’, zegt een tante. Zus Jessica maakt zich sterk dat alles in orde komt. ,,We gaan er alles aan doen om haar te helpen. Samen komen we er wel.’’