De pijn van Rohingyavrouwen: methodisch verkracht en gemarteld

Ze zijn afkomstig uit deels platgebrande dorpen en hebben nu een onderkomen in een van de vluchtelingenkampen langs de grens. ,,Ik weet niet meer door hoeveel mannen ik verkracht ben.” Het leger van Myanmar ontkent al hun verhalen.

De meeste gesprekken hadden plaats in de opvangkampen in Bangladesh, in een strook van dertig kilometer tussen Nayapara en Kutupalongmay. Die bieden de gevluchte Rohingya’s tijdelijke veiligheid, maar jonge vrouwen en meisjes lopen nog steeds het risico op misbruik. Van de populatie bestaat 52 procent uit vrouwen en in de meeste gevallen hebben zij geen opleiding gehad. Veel van hen zijn nu alleenstaande moeders.

Dertien is R. en als de dood voor soldaten. Die staken vorig jaar haar vader dood. Zij probeerde te ontsnappen, maar werd gegrepen. Haar oorbellen en armbanden werden afgerukt, ze werd vastgebonden tussen twee boomstammen. Eén soldaat verkrachtte haar. De pijn was verschrikkelijk. Daarna volgden er nog negen voordat ze haar bewustzijn verloor. Haar broer droeg haar naar de grens. In Bangladesh kreeg ze medische hulp.

Lees steeds door onder de foto's.

F. lag te slapen met haar echtgenoot toen zeven soldaten hun slaapkamer binnenvielen. Haar man werd vastgebonden en kreeg haar sjaal in de mond gepropt. Hij wist zich te bevrijden toen de eerste soldaat haar verkrachtte maar werd meteen doodgeschoten. F. zelf werd buiten in brand gestoken. Buren redden haar. Twee maanden later bleek ze zwanger. Later dat jaar beleefde ze haar nachtmerrie opnieuw toen het huis van haar buren werd aangevallen, waar ze sliep. De buurman en zijn zoon werden gekeeld. Zijn vrouw en F. werden opnieuw verkracht door meerdere soldaten. Dagen lagen de vrouwen gewond op de vloer voordat ze naar Bangladesh vluchtten. Ondanks alles wil F. van haar kind houden.

K. was hoogzwanger toen soldaten haar dorp binnenvielen. Haar echtgenoot en de drie oudste kinderen konden vluchten. Zij niet. Ze werd verkracht, waarbij de soldaten een mes gericht hielden op haar oog. Ze bloedde hevig en dacht dat haar baby dood was. De familie vluchtte naar Bangladesh waar de baby ter wereld kwam. Haar man verwijt haar dat ze niet op tijd vluchtte.

I. zat thuis met haar man en vijf van haar zes kinderen toen de soldaten aanvielen en het dorp in brand staken. Haar man kon vluchten. Zij niet en werd uitgekleed, bestolen van haar sieraden en verkracht. Vier man hielden haar vast terwijl de kinderen het huis ontvluchtte. Toen haar beproeving voorbij was, stalen de soldaten de kleren van haar man. De volgende dag voegde ze zich in een mars vluchtelingen richting Bangladesh. Ze kon van de pijn alleen nog lopen met een stok. De tocht duurde vier dagen.

Zat thuis toen vijftig soldaten haar dorp omsingelden. Op de mannen werd geschoten, de vrouwen werden verkracht. Ze werd geslagen door de drie soldaten die haar huis binnenvielen, alle drie verkrachtten haar onder bedreiging van een mes. Ze sneden haar, ze draagt een litteken in haar nek. Na de verkrachting vreesde ze dood te bloeden. Van een boer hoorde ze dat haar man en broer waren vermoord. Met haar moeder en dochter vluchtte ze naar Bangladesh. ,,Ze wilden ons uitroeien maar Allah heeft ons gered", zegt ze nu. Ze probeert niet meer te huilen.

M. voedde haar kindje rijst toen haar broer werd geraakt door kogels. Die vlogen dwars door de wanden van de hut. Ze was acht maanden zwanger en wilde haar gewonde broer niet alleen laten. Haar man en kinderen renden weg. Vier soldaten vielen haar huis binnen en verkrachten haar met een geweerloop in haar mond. Na de eerste verkrachting kreeg ze schoppen in haar buik. De baby kwam even later dood ter wereld. Ze cremeerde het lijkje. Haar man kwam terug. Samen liepen ze door de heuvels naar Bangladesh. Ze waren alles kwijt: de boerderij en hun koeien.

H. was aan het bidden toen de soldaten kwamen. De moeder van zes kinderen zag hoe drie daarvan tegen bomen werden doodgeslagen door de soldaten. Ze vluchtte met de drie anderen maar werd ingehaald, beroofd van haar sieraden en verkracht door drie soldaten die haar beurtelings vasthielden. Haar huilende kinderen aanschouwden het en lieten zich niet wegjagen bij hun moeder. Haar man zag ze nooit meer.

Toen de soldaten binnenvielen sloeg haar man op de vlucht. Haar ouders werden geslagen. Twee baby’s werden op de grond gegooid. Haar kleren en sieraden werden afgerukt. Ze werd naar een veld gesleurd en verkracht door twee soldaten met een hand op haar mond. Ze ging terug naar haar huis dat in brand stond. Haar dochter verbrandde voor haar ogen. Ze verstopte zich dagenlang in de heuvels voordat ze zich aansloot bij een groep vluchtelingen naar Bangladesh.

Ze werd met haar schoonmoeder en schoonzus uit haar huis gesleurd door soldaten. Drie verkrachtten haar onder bedreiging van een mes en lieten haar naakt achter. Ze durfde het aan niemand te vertellen en bloedde acht dagen.

De 16-jarige S. zag hoe haar echtgenoot de keel werd afgesneden door soldaten. Ze plunderden vervolgens haar huis en vijf man verkrachtten haar onder de dreiging haar zoontje van drie maanden iets aan te doen. Ze werd naar buiten gesleept waar ze zag dat mannen en jongens uit het dorp werden geëxecuteerd. Ze rende terug, nam haar baby mee en vluchtte de heuvels in terwijl het dorp afbrandde.

Haar familie werd al dagen gepest door soldaten. Tenslotte bedreigden ze de gezinslieden, pisten ze op de rijst en scheurden ze haar de kleren van het lijf. Op een ochtend werden haar man en zoon meegesleurd door soldaten. Ze zag ze nooit terug. Zij werd door drie man verkracht met een pistoolloop in haar mond. Haar sieraden werden afgenomen. Maanden later heeft ze nog steeds pijn. In de heuvels vond ze haar gevluchte vader en dochter terug. Ze vluchtte van dorp naar dorp maar steeds arriveerden er soldaten. Uiteindelijk vluchtte ze naar Bangladesh.

N. zag hoe haar man werd weggevoerd. Later ontdekten kinderen zijn hoofd. Met haar dochter van acht verstopte ze zich in haar huis tot de soldaten kwamen. Haar ogen werden met tape dichtgeplakt. Ze werd met een geweer bewusteloos geslagen. Toe ze bijkwam bloedde haar onderbuik die vol bloeduitstortingen zat. Ze bloede dagenlang en kan drie maanden later met moeite plassen.

Ze zat thuis toen soldaten binnenvielen en het huis plunderden. Haar handen werden op haar rug gebonden. Ze kreeg tape op haar mond. Vijf mannen verkrachtten haar om de beurt. Haar ouders moesten toekijken. Toen die schreeuwden, werden ze in elkaar geslagen. Na de verkrachting hebben haar ouders haar gewassen. Ze bloedde zes dagen. Ze had te veel pijn om te vluchten. Haar vader droeg haar de grens over.

Honderd soldaten omsingelden haar dorp. Haar man vluchtte. Ze bleef achter met haar kind van twee. Het jongetje werd op de grond gegooid toen ze haar verkrachtten. Ze werd met een mes in haar zij gestoken en in het gezicht geslagen. De soldaten lieten haar leven. Na de verkrachting kon ze dagenlang niet eten. Ze verstopte zich in het struikgewas met haar kind totdat haar man terugkwam. Samen liepen ze twee weken naar een vluchtelingenkamp in Bangladesh.

M. bleef achter in het dorp met haar schoonzus. Hun mannen waren gevlucht toen de soldaten aanvielen. Zij werd vastgebonden. Haar schoonzus werd voor haar ogen verkracht. Mannen beten stukken vlees uit haar lichaam en staken met messen in haar borst. Ze stierf. Een van de mannen kwam terug en verkrachtte haar. Ze schreeuwde omdat ze bang was ook te worden vermoord. De soldaten vluchtten. Haar leven is verwoest.

D. werd op een avond verrast door de soldaten. Haar man en oudste zoons konden nog vluchten. Ze bleef achter met een jongetje van drie. De soldaten stalen haar sieraden. Ze werd vastgehouden en met een mes op haar heup verkracht. Het duurde twee uur. Toen haar man terugkwam, durfde ze niet te vertellen wat er was gebeurd. Drie weken kon ze niet lopen door de zwellingen en de pijn. Ze vluchtte en zag in een ander dorp de lijken van haar zoons. Hoe ze aan hun einde waren gekomen weet ze niet.

Ze was vier maanden zwanger. Vier soldaten vielen haar huis binnen. Haar dochter (3) werd voor haar ogen doodgeschopt. Haar man werd meegenomen naar een politiebureau. Ze stalen haar sieraden en haar kleren. De soldaten verkrachtten haar om beurten, ze staken een geweer in haar vagina. De volgende dag brachten dorpsbewoners het losgeld op om haar man vrij te kopen bij de politie. Haar kind werd twee maanden te vroeg geboren en lijdt aan ondervoeding.

Haar man vluchtte, zij trachtte dat ook te doen maar vier soldaten kregen haar te pakken en sleepten haar de badkamer in. Onder bedreiging van een pistool en een mes werd ze verkracht door alle vier de mannen. Ze riepen dat ze haar zouden doden als ze schreeuwde. Ze was al zwanger en dacht dat haar baby dood was. Maar na twee weken gaf die teken van leven. Haar man heeft ze nooit meer gezien.

Tien mannen bestormden het huis van M. Haar drie kinderen schreeuwden en huilden. Haar man werd weggeleid. Zij werd uitgekleed. Ze beten haar in haar gezicht en sloegen haar. Haar eigen sluier werd in haar mond gepropt. Drie mannen drukte haar tegen de grond terwijl ze vier keer werd verkracht. Het duurde vijf dagen te herstellen van haar ergste wonden. Ze vluchtte naar Bangladesh. Van haar man werd niets meer vernomen. Ooit wil ze terug naar haar geboorteland, maar alleen als het veilig is.

Het dorp van F. werd aangevallen door 300 soldaten. Mannen werden van vrouwen gescheiden. Haar man werd vastgebonden afgevoerd. Ze zag hem nooit weer. De vrouwen werden door groepen soldaten verkracht. F. werd geslagen met geweren en geschopt. Ze kon haar moeder om Allah horen roeopen. Haar moeder vond ze niet meer terug, wel vijf dode vrouwen waarbij de keel was afgesneden. Ze wil nooit meer terug naar haar dorp. ,,We zijn genoeg gemarteld.”

Ze lag in bed met haar man toen soldaten binnenvielen. Hij werd weggeleid, zij werd van haar sieraden ontdaan en verkracht door drie soldaten. In hevig pijn werd ze naar buiten gesleurd waar nog twintig andere vrouwen lagen, allemaal naakt. Ze moesten naar een rijstveld marcheren waar ze werden geslagen en opnieuw verkracht. Nog drie soldaten verkrachtten S. Haar zoon zag het allemaal gebeuren. Haar man is spoorloos.

Sarat Dash van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) zegt dat veel vrouwen te maken hebben gehad met fysiek en seksueel geweld. “Sommige vrouwen zijn in Cox’s Bazar nog steeds niet veilig. Ze zijn soms doelwit van mensenhandelaars, die misbruik maken van hun kwetsbaarheid. We proberen dat soort situaties te voorkomen. Daarnaast hebben we ook te maken met gedwongen huwelijken. In de hoop dat ze dan veilig zijn, ook in economische zin, worden meisjes al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt. We zijn bang dat zij gedwongen worden tot relaties met oudere mannen.”

Sathyanarayanan Doraiswamy, hoofd Gezondheid bij het VN-Bevolkingsfonds (Unfpa) in Bangladesh noemt de situatie rond de Rohingya 'een uitdaging.' ,,In zeer korte tijd hebben we dertien Vrouwvriendelijke Ruimtes (WFS) opgezet, plaatsen waar vrouwen en meisjes hulp kunnen krijgen, medische verwijzingen en soms tijdelijke opvang. De hulpverleners op deze plaatsen steunen vrouwen en meisjes die te maken hebben gehad met seksueel geweld, of die het risico daarop lopen.”

De woordvoerder van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen (UNHCR) in Cox’s Bazar, Mohammed Abu Asaker, zegt dat het UNHCR en partnerorganisaties veel gezinnen zien met een kind aan het hoofd, en kinderen die alleen zijn. ,,We proberen deze kinderen in contact te brengen met mensen uit hun eigen dorp, zoals buren, of met verre familieleden, als ze die hebben.”