Floortje Dessing vanuit Jemen: De kogels vliegen je letterlijk om je oren

,,Ik ben hier om verhaal te maken over Jemen over wat hier allemaal gebeurt. Het is een ontzettend moeilijk toegankelijk land voor journalisten. Het is een wonder dat we hier binnen zijn gekomen onder de vlag van het Internationale Rode Kruis. We zijn hier met het Nederlandse Rode kruis. Ik ook, als ambassadeur van die organisatie. We hebben hier voordat het los ging de oude binnenstad van Sanaa kunnen bezoeken en een aantal mensen kunnen spreken. Ook konden we nog een waterproject voor schoon drinkwater bezoeken. We hebben zo voor het eerst een beetje zicht gekregen op die hele gesloten situatie hier."

De stad is verdeeld tussen strijdende milities. Waar zitten jullie?
,,We houden neutraal waar we zitten. Uit veiligheidsoverwegingen. Maar we zitten in een compound (omheinde wijk). Alleen zitten we in een wijk die heel erg onder vuur wordt genomen. We zitten eigenlijk al 48 uur in de schuilkelder. We horen de explosies. Het is al 48 uur heel heftig. Niet om het aan te dikken maar het gaat in vlagen. De eerste nacht kwam het heel dicht bij. Bij ons om de hoek werd de hele nacht door zeer zwaar geschoten. Sluipschutters hebben zich in de hoge gebouwen verschanst. We kunnen dus niet de straat op. We kunnen ook niet de binnenplaats op want de kogels vliegen je letterlijk om je oren.”

Je zit daar toch relatief veilig?
,,Ik denk het wel. Het Rode Kruis is een neutrale partij in dit conflict. Er is overleg met verschillende partijen. Men weet dat dit een Rode Kruis-compound is. Dus we zitten relatief veilig. Maar je moet wel realistisch zijn, we zitten wel midden in zware gevechten die plaatsvinden tussen de verschillende partijen.”

Ooit zoiets meegemaakt?
,,Nee, nog nooit. Dit hebben wij allemaal hier niet meegemaakt. Dit is gewoon heftig.”

Is dit het waard?
,,Zeker. Jemen is een land waar de bevolking al tweeënhalf jaar lijdt onder dit conflict. Verschillende hulporganisaties waaronder het Rode Kruis doen er alles aan het leed te verlichten van deze mensen. Het is heel moeilijk om daar nieuws over naar buiten te brengen omdat er simpelweg bijna niemand binnenkomt. Maar omdat we hier als Rode Kruis aanwezig zijn kunnen we zien hoe het met de mensen gaat en kunnen we zien wat het effect is van de hulp die wordt geleverd. En ik vind het heel bijzonder dat we kunnen praten met de mensen op straat.”

De eerste twee dagen was er niets aan de hand, zei je.
,,Nee, er waren geen aanwijzingen dat het zo los zou gaan. Anders hadden we nooit toestemming gehad van het Rode Kruis om hierheen te gaan. Het was geen onbezonnen actie dat we hier naartoe zijn gegaan. Er is vooraf lang overlegd en er is gewoon groen licht gekomen van verschillende partijen. Het is echt gewoon enorm geëscaleerd, net op een moment dat wij hier zijn.”

Kon je die eerste dagen wel werken?
,,We zijn met een man of zes naar de oude stad gegaan, waar bijna geen buitenlanders komen. We hebben zelfs rondgelopen, onder begeleiding en met toestemming van de partijen die daar de dienst uitmaken. We hebben daar met mensen gesproken. Heel intens was een jongen van negentien die me aansprak toen ik met mijn telefoon aan het filmen was. Uit de grond van zijn hart zei hij: ‘Vergeet ons alsjeblieft niet, want de wereld vergeet ons. Ik voer geen oorlog met wapens maar op Facebook en Twitter’. Dat vond ik mooi om te horen. We wilden ook naar het ziekenhuis omdat gewone zieken als diabetici – die normaal goed te benadelen zijn – ook lijden onder dit conflict. Door de blokkade komen er bijna geen medicijnen. Het Rode Kruis probeert medicijnen en insuline het land in te krijgen. Dat wilde ik met eigen ogen gaan zien. Wel heb ik een waterproject gezien waar ze vers water oppompen. Schoon drinkwater is erg belangrijk om de cholera-epidemie te bestrijden."

Nou ben jij een stoere vrouw, ben je bang?
,,Nou, ik ben niet heel erg bang. De eerste nacht vond ik wel heftig. Omdat het zo intens was. Er waren zulke zware beschietingen dat we echt lagen te trillen op de banken waarop we slapen. Het onvoorspelbare grijpt je ook aan. Je kunt hier morgen weg zijn maar ook pas over een maand. Een paar jaar geleden hebben ze op deze compound drie maanden vastgezeten. Die gedachte maakt me wel onrustig. Maar dat is het risico van wat ik wil. Namelijk aandacht vragen voor deze situatie. Dat is nu heftig, maar ik sta honderd procent achter mijn beslissing hier naartoe te gaan. Dit was niet te voorzien. Dit was een optie die had kunnen gebeuren maar er werd niet verwacht dat dat de strijd nu zou oplaaien. Anders waren we niet gegaan. Geloof me, je moet niet vergeten dat er heel erg veel voorbereiding aan deze reis vooraf is gegaan."

Nu krijgt de bevolking van Jemen extra aandacht, omdat jij er bent. Is dat een troost?
,,Het is ironisch als er door mij meer aandacht is. Maar het gaat me er niet om van 'kijk mij nou eens gevaarlijk doen'. Het is immens triest dat dit al zo lang duurt.” 

Wanneer kunnen jullie daar weg?
,,Geen flauw idee. De bedoeling was dat we vandaag weg zouden gaan maar omdat er nog steeds zware gevechten plaatsvinden kan dat niet. Het Internationale Rode Kruis doet er wel alles aan om ons zo snel mogelijk weer het land uit te krijgen, vanwege de veiligheidssituatie. Ook hun eigen medewerkers die niet noodzakelijk zijn zullen ze evacueren. Het Rode kruis blijft hier wel zijn werkzaamheden voortzetten. Maar nu kunnen we letterlijk niet de deur uit met die sluipschutters. Regelmatig slaan de kogels vlakbij in. Echt bizar.”