'Misschien zitten Kris en Lisanne in afgesloten huizen'

Vanaf de dag dat Kris en Lisanne spoorloos verdwenen, heeft Feliciano 2 weken lang geen oog dichtgedaan. Elke nacht lag hij te malen, bad hij dat 'las muchachas', de meisjes  uit Nederland gevonden zouden worden. De Amersfoortse Kris en Lisanne kwamen naar zijn land om Spaans te leren, wilden er vrijwilligerswerk gaan doen.

Dat ze aan dat laatste nooit zijn toegekomen, heeft Feliciano diep geraakt. Als hij vertelt, staan zijn ogen verdrietig.  'Ik weet nog goed dat ik de meisjes voor het laatst zag. De ene lag in een hangmat, de ander stond bij een kaart van de Spaanse school en keek waar ze heen zouden kunnen gaan. Hola, riep ik nog naar ze. Het was vlak voordat ze verdwenen.'

Aardbeienboerderij 
Het doet extra pijn, omdat Feliciano als gids in Boquete de man was die ook Kris en Lisanne veilig thuis zou brengen, net zoals talloze andere toeristen. Kris en Lisanne zouden met hem op excursie gaan naar de aardbeienboerderij, vertelt hij. Dat was op een woensdag. En de zaterdag daarna zouden Kris en Lisanne meegaan naar het vulkaangebied, bij Boquete.

Voor de eerste excursie kwamen de meisjes niet opdagen, de dag erop bleken ze spoorloos te zijn verdwenen. Toen het tijd was voor de tweede geplande uitstap, hield het trieste nieuws over Kris en Lisanne zowel Nederland als Boquete in zijn greep. 'Toen de manager van de taalschool vertelde dat de meisjes weg waren, was ik ervan overtuigd dat ze verdwaald waren. Al hun spullen lagen nog bij het gastgezin waar ze verbleven. Ik heb het zelf gezien, ik ging mee toen er in hun kamer werd gekeken. Ik zag de tassen, identiteitsbewijzen, de mobiele telefoon. En ze zijn voor het laatst gesignaleerd bij het Pianista Trail, waar je kan wandelen.'

Omdat Feliciano dat pad als gids talloze malen afliep, geloofde hij eerst nog de meisjes in de jungle te kunnen opsporen. Tijdens de eerste tocht laadde hij zijn rugtas nog vol fruit. 'De meisjes zullen wel trek hebben, dacht ik.' Inmiddels doet hij dat niet meer. Zijn zoektochten zijn niet meer zo gecoördineerd als in het begin. Hij weet niet goed waar hij moet kijken, gelooft niet dat de meisjes in de jungle zijn, die is al doorzocht. 'Ze kunnen overal zijn, ook hier in Boquete. Ik denk dat die kans er is.'

Onbeheerde huizen
Want sinds het dorp een toevluchtsoord is geworden voor rustzoekers en ouderen - Boquete werd uitgeroepen tot een van de beste plekken om je pensioen door te brengen - zijn er talloze huizen gebouwd. Een deel ervan staat leeg, altijd zijn de luiken dicht. 'Al die huizen zijn niet doorzocht door de politie. Niemand weet wie er woont, óf er iemand woont. Je kan er zomaar twee meisjes verstoppen.'

Hij hoopt dat agenten binnenkort langs al de huizen zullen gaan, ook al weet hij dat hoe meer tijd verstrijkt, hoe kleiner de kans is dat Kris en Lisanne gevonden worden. Ondertussen blijft Feliciano kijken, op al zijn tochten door Boquete en omgeving. 'We moeten ze vinden. Twee meisjes die zomaar verdwijnen. Dat mag niet gebeuren.'