De eerste keer dat de meer verwende treinreiziger met de platzkart kennismaakt, weet hij niet wat hij meemaakt. Uit de dikke, zurige lucht van zweet, knoflook en andere etenswaar kun je bijna een stuk snijden. Mensen liggen overdag te slapen, moe van de lange, soms meerdere etmalen durende reis. Of gewoon om de tijd te doden. Overal blote voeten, benen, armen en buiken. Het is neus dichtknijpen en rennen.

De platzkart - goedkope, open slaapplaatsen zonder de schuifdeuren van een coupé en bedden in de hele lengte langs het gangpad -is een begrip in de voormalige Sovjet-Unie. Van Vladivostok tot Brest en van Doesjanbé naar Archangelsk, overal nog boemelen de 'rijdende slaapzalen' door eindeloze bossen, over glooiende heuvels, vlakke steppen en langs de talloze Russische meren en rivieren.

Ongeveer 70 procent van de Russen die lange afstanden per trein afleggen, boekt een slaapplaats in de platzkartwagon. Maar het levert de Russische spoorwegen (RZjD) slechts 30 procent van hun inkomsten op. Bovendien voelen ze de concurrentie van de steeds goedkopere tickets voor luxe langeafstandsbussen en luchtvaartmaatschappijen. En dus moeten de treinstellen gemoderniseerd worden om de Russen meer comfort te bieden. Opnieuw een stukje Sovjet-Unie dat in de vergetelheid raakt.