Shanti overleefde aanslag: 'Soms schreeuw ik alsof ik weer op Zaventem ben'

,,Bijna kreeg je me zover. Een zeventiende slachtoffer van de luchthaven. Maar het is je niet gelukt en het zal je ook niet lukken." Dat schreef Shanti De Corte eind oktober op haar facebookpagina. Exact een jaar, zeven maanden en een dag nadat ze de aanslag van 22 maart 2016 had overleefd. Een jaar plus zes weken psychiatrie ook. Want nee, de gruwel van die dag is nog niet uitgewist. Het gaat 'oké' nu, zegt Shanti. Vuurwerk is nog steeds de hel. Openbaar vervoer neemt ze niet. En een sirene doet haar soms nog in alle staten om hulp schreeuwen.

Toch kan ze ermee omgaan. En ze gaat haar verhaal vertellen aan iedereen die het wil horen. Op 27 en 30 april staat ze in Antwerpen op de planken om te vertellen over haar emotionele rollercoaster. ,,En om duidelijk te maken hoe traumatische gebeurtenissen het leven van jongeren compleet overhoop kunnen gooien."

Terug naar de ochtend van 22 maart 2016. Shanti zou met haar klas, 98 andere zesdejaars en leerkrachten van het Sint-Ritacollege in Kontich op reis gaan naar Rome. De groep stond te trappelen van ongeduld aan de balies 4 en 5 toen de eerste knal te horen was. Er was vast iets op de grond gevallen, dachten de tieners nog. ,,Maar toen was er die tweede, veel luidere knal - een vuurflits", vertelt Shanti. ,,Plots kwam het plafond naar beneden en nam mijn lichaam het van me over. Daar voel ik me nog steeds schuldig over. Dat ik toen ben weggelopen van mijn klasgenootjes. Tot op de dag van vandaag werk ik daaraan."

De klasgenoten konden zich gelukkig één voor één in veiligheid brengen, maar voor Shanti moest de lijdensweg nog beginnen. ,,De eerste weken ging het redelijk", blikt ze terug. ,,Het was moeilijk - ik sliep amper en had voortdurend flashbacks - maar ik bleef naar school gaan. In juli gingen we met ons gezin op vakantie. En ook al volgden de paniekaanvallen elkaar daar in snel tempo op, viel ik flauw en bleef ik drie weken binnen de hotelmuren, het was een fantastische reis."

Maar toen volgde het grote, zwarte gat. ,,Ik begon mezelf te isoleren. Hoewel iedereen zei dat 'het toch overal kon gebeuren'. Tja, als ik dan moet kiezen tussen het centraal station of thuis... Ik begon alles te vergelijken tot ik op het punt kwam dat mijn kamer nog de enige veilige plek was."

,,Omdat ik door de knal van de bom tinnitus opliep, moest ik op 2 september 2016 langs bij de psychiater (eerdere behandelingen bij de oorarts hielpen niet, red.). Zij stelde vast dat ik naast dat gehoorprobleem met een zware posttraumatische stressstoornis kampte en een depressie van de hoogste graad had. Een uur later al werd ik opgenomen. Ik schrok, want ik had eigenlijk niet door dat het zo slecht met me ging."

Van de crisisopvang in het ziekenhuis van Antwerpen ging het naar de jongerenafdeling van het psychiatrisch ziekenhuis in Mortsel, waar ze wekenlang therapie kreeg. Stap voor stap ging het beter. Op 22 maart 2017, exact een jaar na de aanslag, voelde Shanti zich zelfs klaar om de herdenking op de luchthaven bij te wonen, samen met andere slachtoffers en nabestaanden.

,,Ik hoopte dat het me goed zou doen. Dat ik het een plaats zou kunnen geven en alles beter zou begrijpen." Dat gebeurde niet. Integendeel. De dag daarop nam het meisje een overdosis. Bijna hadden de terroristen van de luchthaven nóg een slachtoffer gemaakt. ,,Ik hoopte op een wonder en dat wonder kwam niet. Ik was helemaal terug bij af. Dan was ik soms helemaal weg van de wereld, dacht dat ik op Zaventem was en schreeuwde dat ik 'niet dood wilde'."