Slachtoffer en verkrachter vertellen samen hun verhaal

De toen 16-jarige Thordis en 18-jarige Stranger ontmoetten elkaar tijdens een uitwisselingsproject in Thordis’ thuisland, IJsland. Ze waren nog maar net samen, toen Thordis tijdens een kerstfeest op haar school voor het eerst rum uitprobeerde. Tom had haar naar huis gebracht. ,,Het leek wel een sprookje, hoe hij me met zijn sterke armen veilig in bed legde. Maar plots begon hij mijn kleren uit te trekken en kroop hij bovenop mij”, vertelt ze. ,,Mijn hoofd was weer helder, maar mijn lichaam was te zwak om terug te vechten. De pijn was onhoudbaar, ik dacht dat ik in tweeën gesneden zou worden. In stilte telde ik de seconden op mijn alarmklok. Sinds die nacht weet ik dat er in twee uur 7.200 seconden gaan."

Stranger neemt hierop het woord, en vertelt dat hij geen kwade bedoelingen had. ,,Ik heb nog maar vage herinneringen aan die dag. Ik had een kater en zat met een wrang gevoel dat ik probeerde te onderdrukken. Meer niet.” Dat wrange gevoel bleef, hoeveel tijd er ook verstreek. ,,Ik heb mijn daad op dat moment verkeerd ingeschat. Ik nam er afstand van en overtuigde mezelf ervan dat we seks gehad hadden. Geen verkrachting. Dat was een leugen, besefte ik na een tijdje. Vanaf dat moment ging ik kapot van schuldgevoel."

De tekst gaat verder onder de foto.

Een paar dagen na de traumatiserende nacht ging het stel uit elkaar. Stranger keerde terug naar Australië en Thordis worstelde met wat er gebeurd was. ,,Ik groeide op in een wereld waar meisjes te horen kregen dat ze met een reden verkracht worden. Hun rok was te kort, hun lach was te breed, hun adem stonk naar alcohol. En ik was schuldig aan al die dingen tegelijk, het lag dus aan mij."

Negen jaar na de verkrachting, schreef Thordis een brief aan Stranger. Ze wilde proberen hem te vergeven. Ze zat naar eigen zeggen op de rand van een zenuwinzinking en moest hoe dan ook verder met haar leven. Via de brief hoopte ze rust te vinden.

Stranger schreef terug. Jarenlang schreven ze brieven, tot ze elkaar zestien jaar na de verkrachting in Kaapstad ontmoetten. Hun gesprek was niet makkelijk. Thordis: "Jarenlang speelde ik met het idee om hem minstens even hard te kwetsen.” Toch liep het anders. Ze praatten met elkaar over de vreselijke gebeurtenis. En Stranger betuigde spijt. ,,Door er dieper op in te gaan, heb ik een catharsis ervaren. Het licht won het van de duisternis. Er is nog hoop na een verkrachting."

De tekst gaat verder onder de foto.

Samen schreven Thordis en Stranger een boek over zijn daad en hun gezamenlijke verwerking daarvan: South of Forgiveness. ,,Eén bepaalde daad bepaalt niet je hele persoonlijkheid", aldus Stranger. ,,Onderschat de kracht van woorden ook niet. Door tegen Elva letterlijk te zeggen dat ik haar verkracht heb, kwam ik in het reine. Zowel met haar als met mezelf. Maar nog belangrijker: het schuldgevoel kwam van haar schouders op die van mij terecht. Al te vaak wordt de fout bij de slachtoffers gelegd en gaan de daders vrijuit."