Sinds die ene avond weet ze hoeveel seconden er in twee uur zitten. Het zijn er 7.200. Thordis Elva uit IJsland telde ze, terwijl Tom Stranger haar verkrachtte. Weken erna liep ze nog mank. Ze kenden elkaar nog maar net, hij was haar vriendje. De reddende engel ook, eerder die avond, toen de eerste rum die ze ooit dronk haar naar het hoofd steeg op het kerstbal van school. Tom, de leuke uitwisselingsstudent uit Australië, hielp haar naar huis, haar kamer, haar met knuffels gevulde bed, en hielp haar de vernieling in.

De 7.200 seconden achtervolgden Thordis, ook toen de fysieke schade genezen was en Tom alweer jaren terug was in Australië. Altijd was die ene winteravond dichtbij, vooral als het stil werd. Dan barstte ze haast uit elkaar door de herinneringen, maar nooit sprak Thordis over wat haar was overkomen. Ze maakte zichzelf verwijten. ,,Ik schaamde me voor wat er was gebeurd.'' Tot ze niet meer kon zwijgen, een pen pakte en begon te schrijven. Naar Tom.

En hij schreef terug. Hij kon niet anders. De woorden van Thordis lieten Tom ten volle begrijpen hoeveel pijn hij had veroorzaakt, door te denken dat hij na het uitgaan recht zou hebben op haar lichaam. 'Thordis, ik weet niet waar ik moet beginnen. Toen ik je naam zag, werd mijn ruggengraat koud. Geloof me als ik zeg dat ik niet ben vergeten wat ik heb gedaan.' Het was gemakkelijker geweest als ze hem had gehaat, om zijn daden die ook hem nog altijd achtervolgden.