Wael Al Saleh zag deze week hoe zijn stad werd verwoest

'Als ik beelden van Douma zie, herken ik niets meer. Alles is kapot geschoten. De straten waar ik zo vaak heb gelopen, zie ik alleen nog in mijn herinnering. Mijn familie woont er niet meer, iedereen is gevlucht. Maar sommige vrienden zijn er nog wel. Elke dag probeer ik ze te spreken, meestal via Telegram, een soort Whatsapp.

Zaterdagavond kreeg ik via Telegram de eerste berichten dat er iets vreselijks was gebeurd. Hulpverleners die ik ken, zeiden: er is een chemische aanval geweest, maar we weten nog niet hoe erg het is. Ik wilde mijn vrienden bellen, maar ze waren niet bereikbaar, iedereen zat in schuilkelders. Pas een dag later sprak ik hen. Ze waren ongedeerd, maar vertelden over de geruchten: gifgas.

Nog later kreeg ik bericht van een kennis die er bij was. Hij vertelde over het gebouw waar hij woonde: een sterk pand, dat het Syrische leger al een paar keer had geprobeerd te vernietigen, maar dat overeind was blijven staan. Juist omdat het zo sterk was, dus relatief veilig, waren er veel mensen gaan wonen.

Zaterdagmiddag was er een projectiel ingeslagen dat meteen gas verspreidde. In het gebouw ontstond paniek, vertelde de kennis. Mensen riepen: Gas! Gas! Ze vluchtten naar hun appartementen, of naar de trappen, om op het dak te komen. Maar het gas had zich via het luchtsysteem overal verspreid. Alleen de mensen die beneden waren en meteen naar buiten waren gevlucht, leefden nog. 51 mensen zijn er gestorven, zeggen ze.

Toen de revolutie begon, dachten we dat alles beter zou worden. Douma was een mooie stad, waar mensen uit alle stromingen samenleefden. Ze noemden het wel de hoofdstad van de oppositie: toen de revolutie uitbrak, was er nergens zoveel verzet tegen Assad als bij ons. En daar wilde ik onderdeel van zijn. Ik was actief in het verzet, organiseerde demonstraties. Nooit hadden we kunnen denken dat het zou eindigen in deze hel.

In 2012 werd ik voor het eerst opgepakt, in 2013 kreeg ik waarschuwingen dat ik gevaar liep. Ik vluchtte naar Libanon, ging naar Turkije en uiteindelijk naar Egypte, maar wilde naar een plek waar ik kon werken en studeren. Zo kwam ik drie jaar geleden in Nederland terecht. Ik woon nu in Maarssen, heb Nederlands geleerd, begin binnenkort aan een hbo-opleiding. Dat is allemaal mooi, maar ik ben niet thuis.

Elke dag zie ik de gruwelijke berichten uit mijn stad. Niet via de media, want die vertellen de waarheid niet. De waarheid is namelijk vele malen erger. Nu praat de wereld over Douma, omdat er gifgas is gebruikt, maar het leven in mijn stad is al vijf jaar lang onhoudbaar. Elke dag, elk uur, elke minuut zijn er mortierinslagen, raketaanvallen, kogels. Wie kon vluchten, is gevlucht.

De woorden van Trump zeggen mij niets. Het Westen heeft al zo vaak gezegd dat de maat vol was, dat er nu echt zou worden ingegrepen. Maar het geweld wordt alleen maar erger. Mijn vertrouwen in de internationale gemeenschap is weg. De Russen, die mijn stad in handen hebben, durven zelfs te zeggen dat de gifgasaanval helemaal niet heeft plaatsgevonden.

Ik heb vrienden verloren in de strijd, ze praten tegen me in mijn slaap. Mijn stad ligt in puin, mijn land is verscheurd. En de rest van de wereld laat het gebeuren. Ik hou hoop, omdat ik me een verrader zou voelen als ik niet meer zou hopen. Maar ik weet niet meer waarop ik hoop, en op basis waarvan. Want het is totaal uitzichtloos. Zal ik ooit weer met mijn familie leven in onze eigen stad? Ik wil het zo graag, maar ik weet niet hoe.