Even denkt Jean Lambrecks dat hij vader is geworden van een zoontje, als hij de pasgeboren baby in zijn handen vol trots bekijkt. Dan begrijpt hij dat hij zich vergist: het is de navelstreng die hem op het verkeerde been heeft gezet. Zijn eerste kind is een dochter, geboren op 30 januari 1976.

Ze noemen haar Eefje.

Twintig jaar later, begin september, wordt haar gebutste lichaam gevonden op aanwijzing van Marc Dutroux. Eefje ligt onder een betonplaat, is ontvoerd, misbruikt, ondervoed, in eerste instantie slechts te herkennen aan haar horloge. Haar benen zijn gebroken. Bij haar ligt haar vriendin An, met wie ze een jaar eerder spoorloos verdween bij Oostende, West-Vlaanderen.

Als een politiecommissaris na de vondst bij Jean binnenstapt om het nieuws te brengen, voelt Lambrecks hoe de wanhoop het wint van de hoop die zolang bleef leven. ,,Ik ben altijd naar haar blijven zoeken. Als vader laat je geen kans voorbij gaan, ook al wist ik vanaf het begin: er is iets ernstig mis. Het was niets voor Eefje om te vertrekken zonder iets te zeggen.''