Zijn deze spelers echt blij, of doen ze alsof?

Zo ziet een voetbalfeest er uit tegenwoordig. Red Bull Salzburg heeft op deze foto zojuist de Oostenrijkse beker uitgereikt gekregen, keurig op anderhalve meter afstand, althans: zo ongeveer dan. Het podium is gelukkig ruim genoeg.

Ik moest gelijk aan de wat oudere versies van die FIFA-computerspelletjes denken. Als je vroeger de finale van een voetbalspel won, volgde er ook altijd zo’n podiumtafereeltje zoals hierboven, afgelopen vrijdag in het stadion van Klagenfurt.

De grafische mogelijkheden van computergames waren nog niet zo geavanceerd als tegenwoordig. Digitale voetballers konden elkaar nog niet fatsoenlijk omhelzen; bij onderling contact versmolten de spelertjes als het ware tot een brei van pixels, en anders bewogen ze dwars door elkaar heen.

Bij de uitreiking van een beker vierde iedere voetballer daarom zijn eigen individuele feestje. Alle FIFA-spelertjes stonden op hun eigen plek te hupsen en te dansen en blij te wezen, vrijwel exact zoals op deze foto.

Red Bull Salzburg is de eerste club die een prijs heeft gewonnen in coronatijd. Dat is wennen, maar van het tafereeltje word je niet echt vrolijk natuurlijk. Aanvoerder Andreas Ulmer houdt de beker de lucht in, maar aan wie laat hij ‘m eigenlijk zien?

Er zit niemand op de tribune, op een paar clubofficials met mondkapjes na. Iedereen staat maar een beetje wezenloos in zijn handen te klappen. Het ongemak druipt er vanaf. Zijn de spelers echt blij, of doen ze maar een beetje alsof?

Op een grote parkeerplaats in Salzburg was vrijdag een soort drive-in-bioscoop gemaakt, waar supporters de wedstrijd konden volgen vanuit hun eigen auto. De fans zagen er zogezegd blij uit, ze hingen met sjaaltjes uit de ramen, maar ook dat zag er allemaal nogal geforceerd uit.

In Denemarken lanceerden ze laatst een soort zoomverbinding, waarbij supporters op schermen zichtbaar waren aan de rand van het veld. De kartonnen poppen van onder andere Borussia Mönchengladbach zijn alom bekend inmiddels. Op Fox Sports krijg je tegenwoordig stadiongeluid, zo nep als je het maar bedenken kunt, maar toch verrassend effectief.

Je kunt er op allerlei manieren naar kijken: is het glas nu halfvol of halfleeg? Moeten we dit soort dingen helemaal niet willen, of maken we er het beste van?

Persoonlijk ben ik toch geneigd tot het laatste. Voetbal is cultuur, maar het is ook gewoon sport natuurlijk. Het is natuurlijker om een sportcompetitie wél te spelen, binnen alle gezondheidskaders, dan om achter een bureau te beslissen over het lot van de één of het lot van de ander.

Bovendien schrijven we, tegen wil en dank, ook geschiedenis dezer dagen. Deze foto hoef je over twintig jaar maar even vluchtig te bekijken, of je weet meteen welk jaar het hier betreft.

Het wachten is nu op het kampioensfeest van Liverpool. Dat wordt net zo ongemakkelijk, maar minstens zo memorabel.