Erdogan zou met zijn opstelling haast een Nobelprijs voor de Vrede in de wacht kunnen slepen

Ineens, vanuit het niets, gloort er hoop voor Oekraïne. Een vredesakkoord lijkt binnen handbereik. Nooit eerder de afgelopen weken waren de tekenen voor een spoedig einde van deze oorlog zo positief.

De voorstellen die dinsdag op tafel belandden, behelzen onder meer een langjarige neutraliteit van Oekraïne. Dat betekent: geen Navo-lidmaatschap en geen buitenlandse militaire bases op Oekraïens grondgebied. De betrokken onderhandelaars durven zelfs al hardop te dromen van een op handen zijnde topontmoeting tussen de Russische president Vladimir Poetin en diens Oekraïense collega Volodimir Zelenski - het laatste stapje voor een vredesakkoord.

Oekraïne en Rusland hangen allebei als moegestreden boksers in de touwen. Hun legers zijn uitgeput, murw van het vechten.

Het is de vraag wie een stop op verder bloedvergieten in eigen land het beste kan verkopen. In het vrije Westen hebben we graag het beeld voor ogen van een Rusland dat met de staart tussen de benen vertrekt. Maar dat zijn wij. Russische spindoctors hebben al eerder bewezen dat zij in eigen land een meester zijn in het verkopen van slecht nieuws. De boodschap zal ongetwijfeld iets worden in de trant van: ‘We hebben de Donbas, de oostelijke regio, gered uit de handen van de nazisten’.

Er is een ander aspect dat vooral aandacht verdient; het wonderlijke kwartet dat een hoofdrol speelt in dit hoopvolle onderhandelingscircus. Dat zijn Turkije, Canada, Polen en Israël.

Israël opereerde al weken behoedzaam. Het land stuurde weliswaar humanitaire hulp en haalde kankerpatiëntjes op, maar weigerde Rusland sancties op te leggen. Het leidde tot een uiterst kritische toespraak van Zelenski voor de Israëlische Knesset. Gastland Turkije heeft zich in één klap opgewerkt tot majeure speler op het wereldtoneel. Het ging net als Israël níét over tot een Russische boycot.

President Recep Tayyip Erdogan sprak de leiders van de onderhandelingsdelegaties gisteren toe. Hij sprak van een historische verantwoordelijkheid. ,,Jullie leggen het fundament voor vrede”, zei hij. ,,De hele wereld wacht op het goede nieuws. Wij staan klaar om jullie te helpen.”

Als het allemaal lukt, zou Erdogan met zijn huidige opstelling haast een Nobelprijs voor de Vrede in de wacht kunnen slepen. Een Mark Rutte of Joe Biden zijn daar ver bij uit de buurt. En eerlijk: dat is toch iets om over na te denken.