Carry Slee: Als je maar lief en leuk bent

Wie Carry Slee thuis in Bergen bezoekt, krijgt eerst met haar veestapel te maken. Haar Maltezers Ollie en Bram - qua formaat niet bepaald bewakingsmateriaal - keffen bij de voordeur of hun leven ervan afhangt. En binnen moet je door de ballotage van de streng kijkende rode katers Kikker en Vosje.

De jeugdboekenschrijfster (66), die getutoyeerd wil worden, begroet haar
gezelschap met een vriendelijke, maar voorzichtige handdruk. In haar werk-kamer verklaart ze haar broze greep. Ze wijst naar haar kast, die behalve veel boeken van de door haar bewonderde Guus Kuijer en Charles Bukowski, ook zo'n tachtig titels van haarzelf bevat. Slee
verkocht er het on-Nederlandse aantal van vijf miljoen boeken van. Daaronder bestsellers als Spijt!, Radeloos, Afblijven en Pijnstillers. Alle met de hand geschreven in de afgelopen vier decennia, elk vijftig- tot zestigduizend woorden. Tel daarbij de krabbels en persoonlijke opdrachten op van talloze signeersessies en haar blessure is voorstelbaar.

Slee over 'haar gekte': ,,Ik heb altijd bakken met pennen en stapels papier op voorraad. Alsof ik een groothandel drijf. Maar ik kan mijn boeken niet achter de computer maken. Dan mis ik de directe verbintenis met het papier. Ontbreekt er iets. Als het verhaal af is en ik heb het voorgelezen aan Elles (al veertig jaar haar partner, red.) en wijzigingen aangebracht, dan moet ik de boel overtikken. Dat is het minst leuke van het schrijven.''
Haar laatste boek, Kapot, kwam ook via dit ritueel tot stand. Inclusief een begeleidende huilbui van de schrijfster. Want vaak wordt ze zelf emotioneel van het door haar neergepende verdriet van het leven dat altijd de spil van haar plot vormt. Zo ook in Kapot, dat draait om zus Julia en broer Thijs, die uit elkaar worden gedreven door de vechtscheiding van hun mani-pulatieve ouders.

Heb je in dit verhaal je eigen jeugdervaringen verwerkt?
,,Ja, maar ik heb ook gesproken met Gideon de Haan, die kinderen van gescheiden ouders coacht. Want er is in de loop der jaren natuurlijk veel veranderd. Ten eerste loopt nu een op de twee huwelijken stuk, en mondt de breuk in een op de vijf gevallen uit in een vechtscheiding. Kortom: het is gewoner als je ouders uit elkaar gaan, maar het blijft ontzettend heftig en verdrietig.''

,,In mijn tijd moest ik het geheim houden. 'Hang de vuile was maar niet buiten,' zei mijn moeder. Zij hield alles voor zichzelf, had ook geen vriendinnen. Uit angst voor haar en haar buien sprak ik er met niemand over. Mijn vader kon niet met haar manische depressies omgaan. Ze legde met haar psychische ziekte ook enorm beslag op het gezin. De talloze
ruzies thuis waren traumatisch. Dan holde mijn moeder achter mijn vader aan en sloeg een bos bloemen op zijn hoofd kapot en ik zag in zijn ogen de agressie groeien en was bang dat hij haar iets zou aandoen. 'Houd op jullie,' riep ik. 'Jullie vermoorden elkaar nog.'

Ik weet nog precies waar ik zat toen hij vertelde dat ze uit elkaar gingen. Aan tafel bij Vami, een lunchroom met poffertjes in de Kalverstraat. De spanning was om te snijden. Hij zei: 'Het is beter voor mama als ik wegga.' Mijn lieve, vrolijke, krachtige vader, mijn vertrouwde wereld, stortte in. Ik voelde me verscheurd. Had constant last van schuldgevoel. Zeker omdat ik het idee had dat het zielig was voor mijn moeder als ik mijn vader te veel zag. Mijn zusje ging heel erg haar best doen, thuis en op school. Ik werd een lastpakje.''

Lees het hele interview met Carry Slee in AD Magazine.