40 man zetten scheve polderwoning handmatig waterpas: ‘Nooit gedacht dat ik ouderlijk huis zou optillen’

Met veertig man een monumentale polderwoning waterpas zetten, je verzint het nog niet bij een meer dan stevige borrel. Maar voor Joris Timmers en Esther van Winden was het zaterdagochtend toch echt aanpakken geblazen. Hun huis uit 1894 was zodanig verzakt, dat het met meer dan honderd vijzels moest worden ‘opgekrikt’.

Het is nog donker als om half acht ‘s morgens de busjes van aannemersbedrijf Visser uit Ouderkerk aan den IJssel de Tramkade in Schipluiden opdraaien. Hoofduitvoerder Leo Egas en zijn mannen hebben slecht weer meegebracht, maar de stemming onder de veertig vrienden en familieleden van Joris en Esther zit er prima in. Ze zijn er helemaal klaar voor. ,,Even aanpakken, dan zijn we rond de koffie klaar”, grapt een van de aanwezigen. Een mooie ambitie, maar zo simpel is het niet.

Het rechtzetten van de woning is nog maar het begin. Feitelijk staan alleen de buitenmuren van de Tramkade 27 nog overeind. Joris en Esther hebben alles laten strippen, zodat straks een nieuwe aannemer hun woning helemaal toekomstbestendig kan indelen en opleveren.

,,We halen ons deze operatie niet op de hals om over vijf jaar te gaan verhuizen”, zegt Joris. Dit huis is al tachtig jaar in de familie en mijn schoonouders hebben er dertig jaar in gewoond. Er zit geschiedenis aan. We hebben laatst een heel oud filmpje gezien waarop je de stoomtram langs dit huis ziet rijden. Dat is wel heel apart hoor. En we hebben bouwtekeningen uit 1960, ook alweer dik zestig jaar geleden.”

,,Toen we het van de ouders van Esther kochten, hebben we niet getwijfeld: hier zouden we blijven, ook al wisten we dat het een hoop inspanning en geld ging kosten. Het huis is écht scheef, daar is iedereen het wel over eens. Mijn schoonouders zijn niet anders gewend en die vonden het ook eigenlijk niet nodig om het recht te zetten. Wij wel. Als we straks van het gas af zijn, de zaak helemaal is geïsoleerd en we een warmtepomp hebben laten installeren, dan willen wij hier oud worden, zonder dat we steeds het gevoel hebben dat we dronken zijn.”

Voordat het zover is, moeten aannemer Leo en zijn deels vrijwillige medewerkers een klus klaren, die complexer blijkt te zijn dan de leek zou verwachten. Het is namelijk geen kwestie van het huis ‘even’ optillen. ,,De woning is rondom de kelder weggezakt”, legt Leo Egas uit. 

,,Er zijn dus door het pand heen verschillende verzakkingen, die we allemaal heel secuur moeten corrigeren. Je zal straks rondom het huis een brede sleuf in de muur zien ontstaan. Dat betekent dat de woning op dat moment weer waterpas is en opnieuw kan worden gefundeerd. Wij doen dit als bedrijf al negentig jaar, maar met wat extra steun wordt het allemaal wel een stuk gemakkelijker.”

Het is een combinatie van uiterst precies meetwerk en noeste handenarbeid. Het eerste is bij de mannen van Visser in de beste handen, van het laatste schrikken ze in de polder niet. Waar ze wel een beetje van opkijken is de fluit van Leo. Als de noeste werkers zijn voorzien van een enorme sleutel en uitvoerig geïnstrueerd op hun werkplek bij de vijzels zijn gezet, klinkt het startsein. Alsof het een hardloopwedstrijd betreft, schiet het hele stel prompt uit de startblokken. De aannemer ziet het lachend aan: ,,Dat werkt alleen hier, hoor. Thuis hoef ik dat niet te proberen.”

Een half uurtje later gaat het regenen. Met bakken komt het herfstwater uit de lucht, ook op het hoofd van Esther van Winden. ,,Ik heb pech dat ik aan de buitenkant sta”, zegt ze. ,,Binnen hebben ze hier geen last van. Maar dat beetje regen maakt niet uit. We staan gewoon lekker te sleutelen. Nooit gedacht dat ik mijn ouderlijk huis nog eens op deze manier op zou tillen.”

Of ze het spannend vindt, is de vraag. ,,Ja, natuurlijk wel. Maar de mensen van de aannemer hebben zoveel ervaring, daar hebben we echt wel vertrouwen in. We maken het gewoon gezellig, het is ook een beetje een feestje, toch?”

Inderdaad stralen de mensen van Visser allesbehalve stress uit. Toevallig staat er een tweeling op de loonlijst van het bedrijf: Stef en Mario. De jonge mannen houden de zaak strak in de gaten, maar zijn verder zo ontspannen alsof er op een zwoele zomeravond een auto op de krik wordt gezet. Op de vraag hoe het gaat antwoordt Stef grinnikend: ,,Goed, met u ook?” Dan zonder gekheid: ,,Het weer zit een beetje tegen, maar verder loopt alles zoals het hoort. Het grootste verschil is 25 centimeter, dat is een flink stuk. Maar het gaat keurig zo.”

Keurig betekent: centimeter voor centimeter, dus eigenlijk tergend langzaam. Maar wat in honderd jaar is verzakt, kan je niet in tien minuten herstellen, weet Aad van Winden, schoonvader van Joris Timmers en de vorige bewoner van het inmiddels compleet gestripte pand. ,,Je ziet het goed dat ik op de plek sta waar het huis het meest is verzakt”, klinkt het lachend. ,,Niet erg, ik heb er tenslotte de meeste tijd aan besteed om het zo te laten verzakken, dan betaal ik dat maar terug door de meeste rondjes te draaien met de sleutel.”

Dat hij door zijn positie als enige van de veertig in een steeds dieper wordende greppel vol regenwater staat, deert hem niet. Hij wordt gered door een vriend die bij de Lidl een kleine waterpomp op de kop heeft getikt. ,,Dan kan ik er straks nog uit komen”, lacht Aad.

Bijna exact om twaalf uur klinkt de fluit van Leo voor de laatste keer. Het karwei is geklaard. ,,Geweldig”, lacht Joris. ,,Hij staat weer recht. Moet je die gleuf zien, dertig centimeter! Je mag best weten dat de adrenaline door mijn lijf gierde, hoor. Maar nu het erop zit, kunnen we ontspannen. Hoe bijzonder is het trouwens, al die mensen die ons zijn komen helpen? Daar zijn we ze echt heel dankbaar voor. Als van de week iemand me vraagt ‘En Joris, nog iets spannends gedaan in het weekend?’, dan zeg ik: ,,Niet echt, alleen met wat vrienden ons huis recht gezet...”