Schapen contra berenklauw

,,Hebben die schapen niks van die berenklauw?'' vraagt een voorbijganger op de fiets. ,,Ze breken aardig wat weg.'' De aanwas van de enorme planten rijst de pan uit op deze plek en de gemeente besloot een ongebruikelijk middel van stal te halen. ,,Berenklauw zaait te veel uit en het is te ruig om te laten maaien'', legt de herderin uit.

Dat de berenklauw zo veel mogelijk moet verdwijnen, staat buiten kijf. Overal waar het ongewenste gewas te hoog opschiet, worden omwonenden vroeg of laat onrustig. Geen wonder: wie bladeren of steel aanraakt, loopt een pijnlijk schroeiende wond op. De onverstoorbaar malende wollebeesten hebben nergens last van. ,,Dit zijn de schapen die het aankunnen. Ze eten eigenlijk alles. Kleine boompjes, struikjes, ze vreten alle ondergroei weg. Een normaal schaap eet nog niet eens brandnetels.''

Gekraak vanuit de kudde wijst erop dat een enkeling ook tijdens de middagrust de verleiding van een sappige stronk berenklauw niet kan weerstaan. ,,Ze pakken eerst het lekkere blad. De stelen duwen ze omver. De planten worden uiteindelijk zo gepest dat ze niet in bloei komen.''

De kuddes van de landschapsbeheerder bestaan uit Kempische heideschapen en Suffolk-schapen, door eigenaar Oosthoek op hun robuuste eigenschappen geselecteerd. ,,Het is een sober schaap, een heel sterk ras'', weet Van der Drift over het Kempische heideschaap, dat in de grensstreek van Brabant en Vlaanderen zijn oorsprong vindt op weerbarstige heidevelden. ,,Ze lopen over boomstammen en gaan gewoon door sloten.'' Dat geldt ook voor het Suffolkschaap, een geweldenaar met zwarte kop uit Engeland. ,,Het zijn goede eters en goede lopers. Ze moeten ook een beetje atletisch zijn.''

Wie de schapenhoedster ziet glibberen tussen de stront en de her en der uit de grond stekende stelen, begrijpt precies waarom. 'Operatie berenklauw' is een ongebruikelijke klus voor de grazers van Oosthoek, die normaal gesproken 'tussen de hekjes' worden ingezet. De herders perken dagelijks een nieuw stuk land af met verplaatsbaar plastic hekwerk en trekken zo voortdurend rond met hun kudde. Op deze plek blijven de schapen een week grazen om de berenklauw zo veel mogelijk klein te krijgen.

,,Dit is een extreem stuk'', meldt Van der Drift. Er valt niet veel te hoeden, omdat de beesten zich amper verplaatsen. ,,Dan sta ik voor joker. Ik kan gaan staan kijken hoe mijn schapen aan het eten zijn.''

Niet dat herderin Marlous niets te doen heeft. Regelmatig loopt ze door de kudde om de schapen te controleren op maden, die vervelende huidziektes veroorzaken. Soms moet een stuk van de wol weggeknipt worden, een klusje dat per schaap tien minuten in beslag neemt. ,,Ik moet haar eerst zien te vangen, met de hond. Ze vinden het niet leuk om beetgepakt te worden, het is geen huisdier om mee te knuffelen.''

De schapen kunnen heel wat weerstand bieden, wanneer Van der Drift ze op hun rug probeert te krijgen. Een gemiddeld Kempisch heideschaap weegt bijna 65 kilo, een volwassen Suffolk tachtig. ,,Ik weeg zelf 57 kilo. Het is een handigheidje dat je moet leren.''

Heeft de geboren en getogen Delftse een speciale band met haar schapen? Uiteindelijk beschouwen ze haar als het 'leidschaap', dat met assistentie van border collie Saar (7) de weg wijst door de begrazingsgebieden. ,,Nee, ik heb ze nodig voor mijn werk. Houden van heb je niet bij dieren, dat hebben wij in ons hoofd zitten. Ik denk dat ze graag met ons willen samenwerken. Ik begrijp ze, snap hoe een schaap denkt. Hun wereld ziet er heel anders uit dan de mijne. De kudde wil door, de kudde wil verder, de kudde wil meer.''