Inmiddels wordt getwijfeld aan de juistheid van de meetgegevens van de deeltjes, die een grote stap beloofden te zijn naar de in de wetenschappelijke wereld langverwachte quantumcomputer. Dit is een soort supercomputer die heel veel berekeningen op hetzelfde moment kan uitvoeren.

In 2018 lijkt het er echt van te kunnen komen. In een publicatie in het gezaghebbende, wetenschappelijke tijdschrift Nature presenteert Kouwenhoven ‘het definitieve bewijs’ voor het bestaan van de deeltjes.

In een reconstructie die de Volkskrant maakte naar de zegetocht van Kouwenhoven en zijn majorana-deeltjes blijkt echter dat enkele van zijn vroegere medewerkers ontdekten dat ze met dezelfde meetgegevens op hele andere uitkomsten stuitten. Na hun bevindingen te hebben gedeeld met Kouwenhoven komen ze erachter dat niet alle meetgegevens correct waren weergegeven in Nature, waarmee de claim in feite op drijfzand berust.

Kouwenhoven blijft desondanks volhouden majorana’s te hebben aangetoond. Nature neemt de kritiek wel serieus en trekt het artikel waarschijnlijk definitief in omdat niet met zekerheid is vastgesteld dat het om majorana’s gaat. Het zouden ook ‘andere deeltjes’ of ‘ruis’ kunnen zijn, stellen de voormalige medewerkers, die hun bevindingen met het tijdschrift hebben gedeeld. 

Een integriteitscommissie van de TU Delft zal oordelen of Kouwenhoven slechts fouten maakte dan wel fraude pleegde door niet alle data correct weer te geven. Leo Kouwenhoven is tegenwoordig in dienst bij Microsoft, waar hij werkt aan de ontwikkeling van een quantumcomputer.