De Amsterdamse hoogleraar Frans Grijzenhout concludeerde eind vorig jaar op grond van bronnenonderzoek dat Het Straatje bestaat en dat het geliefde stadsgezichtje van Vermeer zich bevond ter plekke van de huidige panden Vlaming­straat 42-44. Deze conclusie is op zijn minst gedeeltelijk onjuist, stelt
de Delftse bouwhistoricus Wim Weve. Zijn verhaal is ingewikkeld en vooral voer voor specialisten, maar het komt er in het kort op neer dat het linkerhuis op het schilderij is verzonnen. ,,Alles links van het linkerpoortje, met inbegrip van de osendrop, moet door Vermeer zijn verzonnen'', zegt Weve.

Pardon, de osendrop? ,,Eeuwenlang moest tussen twee huizen een smalle strook, de osendrop, open blijven om de rieten daken buiten de gevel uit te kunnen laten steken en om het hemelwater af te voeren'', doceert Weve. Op het schilderij is de plank met ventilatie-openingen te zien die de strook afsluit. Aangezien de osendrop zich altijd tussen twee panden in bevond, kan de weergave van Vermeer niet kloppen, concludeert de Delftenaar.

Geen overeenkomst
Het rechterhuis zou, mede door de vele details, wél een bestaand huis geweest kunnen zijn en mogelijk aan de Vlamingstraat gestaan kunnen hebben. Maar Weve heeft vastgesteld dat de gevellengtes die Grijzenhout ontleent aan de archieven, niet overeenkomen met die in de Vlamingstraat.

Weve licht zijn bevindingen op zondag 10 juli toe in het Prinsenhof. Er is dan een groot programma van activiteiten aan het begin van de laaste week van de tentoonstelling over Het Straatje.