'Mijn vrouw moet in een kogelvrij vest de hondjes uitlaten'

Sinds de fatale schietpartij in café Istanbul in Nijmegen worden zijn gezin en familie onophoudelijk door familie en vrienden van de slachtoffers bedreigd, zegt verdachte Björn D. woensdagmiddag in zijn slotwoord van zijn strafzaak. 

Hij en zijn 43-jarige broer Gjordan, die werden opgepakt in Nuland, staan drie dagen lang terecht voor het doodschieten van de broers Najim en Othman Echarqui in mei 2016. 

In hun slotwoord benadrukken de broers D. 'het vreselijk te vinden' wat  er in het café in winkelcentrum Malvert is gebeurd. Björn: ,,Dit had nooit gehoeven en moeten gebeuren.’’

Tot op de dag van vandaag gaan de bedreigingen door, aldus Björn en Gjordan, die beiden bijna twee jaar in voorarrest zitten.  ,,Dinsdag na de zitting is mijn vrouw hier buiten op straat bedreigd. Dit moet ophouden’’,  zegt de jongste D. 

Uit het niets verschenen de broers in zijn leven, zegt Björn. Ze bedreigden hem en zijn vrouw op brute wijze. Om hem bang te maken en rijp te maken voor afpersing, aldus de 38-jarige Nijmegenaar. Hij voelt zich in de steek gelaten door de politie, die beloofde de zaak op te pakken maar volgens hem naliet om zijn belagers af te stoppen.

Volgens het Openbaar Ministerie hebben Björn en Gjordan geschoten. Tegen hen is 15 en 17 jaar cel geëist. Tot ongeloof van Björn. Hij benadrukte nogmaals die meidag ongewapend naar het café Istanbul te zijn gekomen. De broers Echarqui gedroegen zich als ,,hondsdolle psychopaten met het schuim op de mond.’’

Woedend schreeuwde Najim dat hij Björn zou afmaken, en dat hij daarvoor mensen uit Amsterdam hadden geregeld. Hij had alle reden dat te geloven, zegt Björn. De broers waren immers vuurwapengevaarlijk.  Zo zijn eerder veroordeeld voor een schietpartij  in Nijmegen. Volgens de verdachten en hun advocaten waren de omgekomen broers ook betrokken bij een ripdeal in Ossendrecht in februari 2016. Hierbij werd een thuiskweker tijdens een ripdeal doodgeschoten.

,,Het is vreselijk wat ik heb gedaan’’, zegt Gjordan over zijn schieten. Het was noodweer, stelt hij. ,,Ik moest wel. Ik kon niet anders. Als ik mijn wapen niet had getrokken dan hadden niet zij, maar mijn broertje en ik dood op de grond gelegen. Nu heb ik alles te verliezen. Ik ben mantelzorger voor mijn ernstig gehandicapte dochter. Zij kan daardoor elk moment overlijden. Zij heeft mij heel hard nodig.’’

De rechtbank in Arnhem doet 13 maart uitspraak.