Bral: Ie-rieder

Ome Ed, Schele Joop en de Dames kijken verbaasd naar de jonge man die op zijn knieën voor het krijtbord ligt. ‘Natuurlijk niet’, bromt Ome Ed. ‘De thee zetten we zelf, in Den Haag.’ De jongen lacht. Het was een geintje. ‘Geef nou maar toe dat je het gewoon niet weet’, zegt Schele Joop. ‘De jeugd ken niet meer schrijven, dat weet iedereen. Ze maken ook niks meer mee, met die moderne apparaten. Ze kijken alleen maar naar dingen, zelf iets doen is er niet meer bij.’ ‘En een boek lezen doen ze ook al niet’, klaagt Ome Ed. ‘Tegenwoordig heb iedereen een Ie-fiets, en lezen ze op een Ie-rieder. En ze wonen op Ie-penburg.’ Hij zoekt bevestiging voor zijn observatie bij de Dames. Die kijken hem enkel meewarig aan. De Dames zijn twee hartsvriendinnen met een hond - hun man hebben ze verloren, hun gevoel voor humor echter nog niet. Keurige dames, maar pas op: ze zijn Haagser dan de meesten onder ons. Hagenaars en Hagenezen lijken in vele opzichten meer op elkaar dan ze denken. Zeker wat humor betreft.