De laatste keer dat wij elkaar spraken was na afloop van het Prinsjesdagconcert, in het Zuiderstrandtheater. Het Residentie Orkest speelde een vlammende versie van Ravel’s Bolero. Dat magnifieke muziekstuk kennen we allemaal. Het begint lieflijk en zacht, in de klassieke Italiaanse term: dolce. Dan bouwt het stuk con calore (met gloed) op, met forza (kracht) en fortissimo (snelheid) richting een crescendo (aanzwellend) en dan gaat het allegro con fuoco (snel en vurig!) en acceso volante (ontvlammend, vliegend!) naar een buitengemeen furioso (woedend!!) einde, gelijk een vuurstapel op het Scheveningse strand.