De pijn van afvallige moslima's

Ineens kwam het, toen ze een jaar of veertien was. Het begon te gisten, te borrelen, te kolken bij Fatima (17). Ze las over de onderdrukking van vrouwen in moslimstaten en het maakte haar woest. ,,Op die leeftijd raakte ik politiek geïnteresseerd, vooral in gebieden als Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Ik zag dat vrouwen daar stelselmatig worden onderdrukt. Ze mogen hun stem niet verheffen, mogen niet hardop lachen, want dat bezorgt je een slechte naam. Ik vond dat heel raar. Die gedachtegang komt grotendeels voort uit het geloof, ontdekte ik. De vrouw is kostbaar en moet beschermd worden, vooral haar maagdelijkheid. Dat je als vrouw niet meer waard was dan een maagdenvlies, dat stond me zo tegen.''

De ontdekking raakt haar diep. ,,Ik vond het heel naar, heel inhumaan. Net als toen ik als kleintje te horen kreeg: jij mag niet meedoen met voetbal, want jij bent een meisje.''

Fatima wil niks meer weten van haar geloof en noemt zich atheïst. Later komt ze daar weer op terug. ,,Ik zie nu alleen af van het praktiserende deel van het geloof. Ik bid niet, ga niet naar de moskee en doe niet mee aan de ramadan, want dat heeft voor mij geen betekenis.''