De wildernis in een recreatieplas

Aan de rand van het water, bij een met planten begroeide uitloper van de Zevenhuizerplas, houdt hij even stil. ,,Hier vandaan lijkt het alsof het daar maar een dooie boel is. Maar vergis je niet: dat daar is de kraamkamer van de snoek. In de beschutting van het riet groeien ze op totdat ze een lengte van ongeveer 50 centimeter hebben bereikt. Pas dan is het veilig genoeg voor ze om het open water van de plas op te zoeken.''

Kannibalen
Na de vraag voor welke natuurlijke vijanden een jonge snoek dan wel bang zou moeten zijn, heeft Robert Hughan (53) in de gaten dat hij op deze doordeweekse middag met een volstrekte leek zit opgescheept. Maar de Haagse filmmaker van de documentaire Vele gezichten van de Zevenhuizerplas vindt dat geen ramp. Hij praat veel en graag over de vis, die hij meer dan twee jaar lang heeft gevolgd. ,,Snoeken zijn kannibalen. En ze kunnen moeiteloos vissen aan tot de helft van hun eigen lengte. Dus reken maar uit.''

In een sportcentrum even verderop, met uitzicht op twee woontorens aan de overkant in Nesselande, klapt Hughan zijn laptop open om alvast wat beelden prijs te geven van het leven in een recreatieplas die pas 40 jaar geleden ontstond, toen projectontwikkelaars zand nodig hadden voor woningbouw tussen Rotterdam en Gouda. Beelden die hij de komende maanden gaat monteren tot een documentaire die nu al is geselecteerd voor het internationale Wildlife Filmfestival eind oktober in Rotterdam.

Roofvis
,,Het is dé Nederlandse roofvis'', verklaart hij zijn fascinatie. ,,Als hij een kleinere vis ziet, ligt hij roerloos in het water. Om vervolgens binnen één seconde een snelheid van 70 kilometer per uur te bereiken als hij op zijn prooi afschiet. En in die ene seconde moet hij ook nog op tijd zijn bek open en weer dicht doen. Het 'schot van de snoek' noemen ze dat.''