,,Duizendmaal excuses. Ik vind het echt, echt, echt zo erg wat mijn broer gedaan heeft.’’ Het is het allereerste wat de 29-jarige jongere broer van Malek zegt. Hij wil anoniem blijven. Zijn leven ligt al in puin.

Zijn verhaal, vindt hij, mag niet als een flauw excuus overkomen voor de daad van zijn broer. Dat was heel erg fout. Maar Malek was ziek. Hoe vaak had hij als jonger broertje niet om hulp gevraagd bij de professionals die er verstand van hebben? Woest is hij nu dat zijn broer in het wilde weg om zich heen kon steken. En zó erg voor de twee Hagenaren en de Zoetermeerder die slachtoffer werden.

Gewone jongens waren ze in Syrië. Weliswaar als Palestijn stateloos en zonder paspoort, maar ze hadden het goed. De jonge broer was vijf jaar boekhouder en verdiende later de kost als dj. Malek was barman, steevast in de betere restaurants van Damascus. Ze hadden een vader die z’n brood verdiende als schrijver van tv-series en als ingenieur, een schat van een moeder en nog een jonger zusje, een knap meisje.

Geen seconde hadden ze vroeger gedacht dat de oorlog in Syrië een einde zou maken aan hun doodgewone vrolijke levensverwachting. De namen van Malek en zijn broer kwamen op een lijst te staan, ze moesten het leger in. ,,Als ik en Malek uit ons werk kwamen, moesten we langs acht controleposten. Ik betaalde ze geld. Achter in de auto lag drank. Maar dat kan je niet voor altijd volhouden.’’