Eerste Chuck Deely-festival in stad: ‘Hij lacht z’n eigen slap hierboven als hij naar beneden kijkt en dit ziet’

Ineens stond dat zinnetje in het coalitieakkoord. Er komt een festival voor Chuck Deely, de in 2017 overleden zanger-gitarist die veertig jaar lang zijn stembanden schor galmde in de grootste winkelstraat van Zuid-Holland. Hij was de enige die er nog op mocht treden na het verbod op straatmuziek in het centrum. Burgemeester Van Aartsen gaf hem een vergunning voor het leven nadat hij de anderen in 2013 uit de binnenstad had verbannen.

Dat was omdat de binnenstad op koopavonden steeds meer werd beheerst door ‘trekzakterreur’. ,,De hele dag speelden die Roemeense zigeuners dezelfde deuntjes op hun accordeon”, herinnert Frans Doornik zich, die om de hoek bij de Bijenkorf woont. ,,Nee, dan Chuck. Die lacht z’n eigen slap hierboven als hij naar beneden kijkt en dit ziet.”

Een keer per jaar speelde Chuck Deely op verzoek van Doornik een liedje voor zijn vader. ,,Altijd iets van de Rolling Stones, daar was m’n vader gek op.” Meestal was dat rond de feestdagen, dan gaf Doornik hem bij wijze van kerstpakket steevast een tientje. ,,Het is, ook al was het echt niet altijd zuiver, toch het geluid van deze straat.”

Gistermiddag maakten de muzikanten ondanks de tropische hitte nauwelijks een uitglijder. Al zegt Tim Knol al na drie nummers: ,,Ik geloof dat ik mijn optreden vanavond maar moet afzeggen want ik word nu al schor.”

Ook jazzpopdiva Janne Schra had moeite met haar stem. Begeleid door een gitarist zong ze voor de leegstaande Marks&Spencer liedjes van haar nieuwe album. ,,Ik doe dit nooit, en als er dan verderop een drumband bezig is kom ik er niet bovenuit.”

‘Chaotisch en gezellig’ moest het van organisator Robert-Jan Rueb worden. En dat werd het, ook omdat fietsers er nog gewoon tussendoor mochten rijden. Bij Tim Knol kon het publiek door suppoosten nog iets worden omgeleid, maar ‘straatska-band’ De Kiloknallers verzamelde zoveel toeschouwers dat bijna een verkeersruzie ontstond toen een man die met zijn auto achter de Mediamarkt moest zijn, luid toeterend door de mensenhaag wilde. Hij stapte dreigend uit de auto toen iemand hem uitschold, maar zag na een paar minuten bekvechten in de smeltende zon ook wel in dat dit geen knokpartij waard was.

Voor Tess van der Zwet, die met Tess et les Moutons probeert om het Franse chanson weer naar de Nederlandse poppodia te brengen, was het in de schaduw van de Bijenkorf een klein feestje. Op de hoek in het zijstraatje geen verkeer en wel verkoeling door schaduw en een briesje wind. ,,Dat heb je ook wel echt nodig, maar o wat is dit leuk om te doen”, straalt ze na haar optreden. ,,Gewoon zingen en spelen, zonder een microfoon of versterker.”

Dat het festival er is, komt mede doordat GroenLinks en Groep de Mos hierover de handen ineensloegen toen ze een regeerakkoord voor de stad smeedden, vertelt GL-wethouder Van Alphen (Armoedebestrijding) in de haag van publiek rond Tim Knol. Bij zijn partij was raadslid Maarten De Vuyst enthousiast, bij Groep de Mos zag onder meer de naamgever van de partij het wel zitten om een zomers feestje te bouwen. Het is een wonderlijke coalitie, maar voor het voortbestaan van dit college geen onbelangrijke. Want de afstand tussen beide partijen op andere beleidsterreinen is groot, en op het gebied van duurzaamheidsambities is het ook bepaald niet gezellig tussen de twee .