Haagse saxofonist Boris van der Lek schreef boek over zijn leven: ‘Jules Deelder moedigde me aan’

Daar stond hij dan, een paar jaar geleden, in een Haags biljartcafé. Klaar voor een nieuwe hobby, die hem eindelijk af kon leiden van die intense tandpijn waar hij al twintig jaar door werd geplaagd. Een pijn die niet zomaar op te lossen viel, want tandartsen vreesde hij nog veel meer dan de pijn zelf. Op zoek naar een beetje afleiding was de saxofonist zelfverzekerd de kroeg binnengestapt. Een nieuwe hobby zou hem goed doen. Maar eenmaal binnen sloegen de twijfels tóch opeens toe. Waar was hij nou beland?

,,Ik ben zelf niet de makkelijkste,’’ vertelt Van der Lek (55), die ook die dag bijna constant pijnstillers slikt tegen de ‘pijn in zijn bek’, zoals hij het zelf noemt. ,,En om nou te zeggen dat er niks is gebeurd in mijn leven: nee. Ik hoefde ook niets te romantiseren bij het schrijven van dit boek. Maar dit sloeg alles!’’ Want als nieuweling werd Boris in die kroeg behoorlijk vreemd aangekeken. Hij zag het ze denken: wat had deze excentriekeling, die er al allerlei verslavingen op had zitten, die nooit een ‘normale’ baan had gehad en die zelfs een paar jaar lang simpelweg zonder woning zat, hier te zoeken?

Dat Van der Lek het roer had omgegooid, nadat hij zichzelf na weer een stukgelopen relatie in een tuinhuisje van een vriend had teruggevonden, koud, bibberend, terwijl het buiten sneeuwde: dat konden zij natuurlijk ook niet weten. Zij zagen alleen een opvallende nieuweling. Van der Lek voelde de ogen dus priemen, maar hij zette door. Met succes. Na een week of drie stond er iemand voor zijn neus die vooruit, wél een potje tegen hem wilde spelen. En toen, zoals dat gaat in zijn leven, werd hij fanatiek. ,,Dan zet ik door ook, Zo ben ik dan ook wel weer.’’