'Nog nooit zo blij om een schreeuwend kind te horen'

André Krens (69) heeft een paar seconden nodig om de situatie tot zich door te laten dringen. De visser staat tot zijn middel in het water en heeft net twee peuters in de armen van zijn vismaatje op de kade gedrukt. Maar de vrouw in het water blijft schreeuwen. ,,Mijn baby's zijn weg.'' Welke baby's? Krens kijkt om zich heen, ziet dat zij angstvallig iets beet houdt. Een kinderwagen, flitst het door zijn hoofd. Samen beginnen ze te trekken. Krens staat inmiddels tot zijn kin in het water.

De wagen - die later een bakfiets blijkt - is in een ondieper gedeelte geraakt. Onder water zitten twee kleine kinderen klem, vastgesjord in hun stoeltjes en onder een plastic kap. Hoe hij het voor elkaar kreeg, weet de visser niet meer, maar even later heeft hij een van de baby'tjes in zijn handen. Levenloos.

Krens schetst hoe hij gistermiddag op zijn favoriete stekje aan de Oostvlietweg in zijn woonplaats was neergestreken. Een paar minuten van de Hoogvliet, waar hij een halfje bruin had gekocht. Vier keer per week zit de visser hier in de berm, op zijn uitklapbare stoeltje, meestal met vismaatje Henk aan zijn zijde. Die ochtend had het duo een tip gekregen van een andere visser. ,,Je moet niet met maden vissen'', had hij gezegd. ,,Brood werkt veel beter.'' En warempel, vijftien keer had Krens beet. ,,Maar toen was dat stukje brood op. Ik was nét terug van de supermarkt toen Henk riep: er gebeurt daar wat. Er gaat iemand te water.''

De twee zetten het op een lopen. 50 à 60 meter, maar het duurt een eeuwigheid. ,,Ik heb het aan mijn hart en kreeg het benauwd, maar ik wilde niet stoppen''. Krens gooit zijn jas uit. Zijn schoenen vliegen erachter aan en hij springt in het water. ,,De twee oudsten waren er zo uit. Een makkie, dacht ik. Gelukkig heeft die vrouw de tegenwoordigheid van geest gehad om de bakfiets vast te houden. Als ze die had laten schieten... Nee daar moet ik niet aan denken.''