De eerste avond die hij op zijn kamer in het hospice doorbracht, werd er op de deur geklopt. Of het alsjeblieft iets zachter kon. Joop Roelofs vertelt het met smaak. Hij was met zijn gezelschap van een vriend of tien even vergeten dat dit niet de locatie bij uitstek was om een feestje te bouwen. Verontschuldigend: ,,Mijn lichaam is ziek. Maar ik niet. Ik wil lol blijven maken zolang het kan.''

Je moet erbij zijn om het te kunnen geloven. Maar Roelofs (74) meent wat hij zegt. Hier in de tuin van het hospice aan de Koningin Emmakade in Den Haag zit geen poseur die zijn angst overschreeuwt. Voor een deel zal het zijn instelling zijn, voor een deel misschien ook het besef dat hij toch al een stuk langer leeft dan gedacht. ,,Ik had levercirrose. Het zag er beroerd uit. Toen was ik tot mijn eigen verbazing ook al niet bang trouwens. Dacht vaak: nu zal toch wel een keer de paniek toeslaan. Maar dat gebeurde gewoon niet. En toen ik weer opkrabbelde, voelde ik me zelfs gelukkiger dan ooit. Knoopte spontaan praatjes aan met wildvreemden in de tram.''