Tijd rekken in afwachting van levensreddende therapie

Ze was oersterk, behulpzaam, superonafhankelijk en kletste je de oren van het hoofd. Nu kan Ingrid van der Meer nauwelijks meer praten, laat staan werken. Ook haar geliefde sport karate heeft ze moeten opgeven. ,,Vreselijk'', valt nog net te verstaan als ze hierover praat en met veel inspanning letters probeert te vormen. Haar oudere zus Thea begrijpt haar gelukkig nog wel en treedt op als vertaler. ,,Ze is eigenlijk net zo'n babbelaar als ik. Het is een hel voor haar dat ze zich niet meer kan uiten.‘’

Het begon toen Ingrid op een dag eind 2017 een ballon wilde opblazen voor een jarige collega en dit ineens niet lukte. Een jaar later zijn de mondspieren van de 66-jarige planner op een kinderopvang dusdanig verzwakt door de slopende neurologische spierziekte dat niemand haar meer begrijpt. Haar drie kinderen en zus moeten lijdzaam toezien hoe ook de spierkracht in de rest van haar lijf steeds minder wordt.

,,Ze is altijd wel een beetje onhandig geweest, hoor'', grapt Thea. Als ze de deur opent van Ingrids flat in Rijswijk heeft ze een gebroken glas in haar hand, omgestoten door Ingrid tijdens het drinken. ,,Maar nu gebeurt het wel heel vaak.'' Terwijl Ingrid zich bezighoudt met het opruimen van de glasscherven, begint haar zus het verhaal. Als iets niet helemaal klopt, volgt er een duidelijk 'nee' van Ingrids kant. De pit en het verstand is duidelijk nog aanwezig, verborgen achter de schaamte over haar spraak.