Schuldbewust zit Jarno P. (27) vanochtend in het verdachtenbankje van de Zwolse politierechter. Groene blouse, bril met stevig montuur, lang sluik haar. Hij is zenuwachtig, praat behoedzaam maar openhartig. ,,Waarom ik al die brieven en pakjes heb achtergehouden? Ja, dat is moeilijk. Hoe leg ik dat uit… Ik heb een gedragsprobleem, heb veel moeite met het afmaken van taken. Ik had dusdanig veel post meegekregen dat het me simpelweg niet lukte om alles te bezorgen. De druk werd te groot. Dus heb ik een deel van de post thuis neergezet met de intentie het later alsnog te bezorgen. Alleen heb ik dat helaas niet meer gedaan. Dus de stapel post in de schuur werd steeds groter.”

P. is 27 en woont bij zijn ouders. Hij gaat niet naar school en hij heeft geen werk. Een groot deel van de dag brengt hij door voor de computer. Hij gamet veel. Toen hij in december 2017 als bezorger bij PostNL begon, had hij als doel uit zijn vicieuze cirkel van lamlendigheid te komen. ,,Ik wilde de stagnatie in mijn leven doorbreken, in beweging komen. Dacht dat de druk bij de post niet zo groot zou zijn, maar die druk is me te veel gebleken. Daar heb ik me op verkeken.”

Toen PostNL in januari 2018 werd overladen met bezorgklachten, leidde het spoor al snel naar P. In de garage van zijn ouderlijk huis lagen 2500 brieven en pakketjes. Zijn werkgever ontsloeg hem en deed aangifte van diefstal bij de politie. ,,Mensen moeten erop kunnen vertrouwen dat PostNL hun brieven en pakketjes van a naar b brengt. En PostNL moet erop kunnen vertrouwen dat hun medewerkers dat ook doen”, spreekt de politierechter hem vermanend toe. ,,Heeft u er wel bij stilgestaan wat uw daad betekent? Er zaten rouwbrieven tussen, mensen die door uw toedoen misschien een begrafenis hebben gemist. Wellicht zaten er uitnodigingen bij voor een sollicitatiegesprek. Die zijn dus niet op tijd aangekomen.”

P. hoort het lijdzaam aan, knikt instemmend. ,,Ja, het is zwaar klote. Ik heb er ook veel spijt van.”