Ziel en zaligheid in Weggeefkast Deventer en dan zet iemand er vieze matrassen en medicijn in

Hij is het zo ongelooflijk zat. Eigenlijk zijn er geen woorden voor. De sociale Deventenaar gunt elke buurt zijn weggeefkast en sociale punt. Even een kletspraatje. Hij had er tientallen per dag. En dat is wat hij mist, en wat hem misschien, heel misschien wel doet besluiten toch het lelijke blauwe zeil weer weg te trekken.

Maar nu nog even niet. ,,Er hadden mensen een tas medicijnen bij gezet", is hij verbijsterd. ,,Medicijnen? Dat doe je toch niet? Er komen hier ook dagelijks kinderen langs. Dan ben je toch niet goed? Ik voel me verantwoordelijk. En die verantwoording wil ik echt niet nemen. De dag erna zijn er twee matrassen en vieze dekbedden neergegooid. Toen was het klaar.”

De buurt draagt de kast. Het is echt niet alleen Van der Pol die zorgdraagt. Buurvrouwen kijken dagelijks. Herschikken, ruimen op, brengen eventueel naar de stort wat echt niet kan. Beurtelings dumpen ze afval in hun eigen grijze container. Maar met diftar is dat geen grapje meer. ,,Mensen begrijpen toch wel dat we hier geen compleet bankstel kunnen hebben? Dan zetten ze het voor mijn garagedeur: kan ik er niet meer uit.”

Een paar jaar geleden zette de Deventenaar er een kast neer. ,,Maar die verdween met inhoud en al,” lacht hij. Was niet duidelijk genoeg dat de kast geen weggevertje was.  Vervolgens werd het een metalen kast, gespijkerd aan de muur. ,,Die was wat rommelig. Dat nodigde niet uit om netjes te blijven.” Dus bouwde hij zijn artistieke kleurrijke huidige kast. ,,Met de gedachte dat als het echt een mooie kast zou zijn, mensen het ook mooi zouden houden. Met zijkantjes waar dingen kunnen hangen, en een hanggedeelte in de kast zelf. Met plankjes waar van alles op kan. En het blijft over het algemeen ook mooi. Maar het zijn die enkelingen he?”

Het zijn de gesprekjes die hij mist. De vluchtelinge die met handen en voeten met de Poolse een kletspraatje tracht te maken. De sociale plek die de kast is. ,,Misschien probeer ik het nog wel een keer. Maar hang ik een camera op. Het moet toch mogelijk zijn?”