Als je niet naar de dagbesteding kunt en de dagen daarom lang zijn; drie portretten

,,Ik had nooit verwacht dat ik het zó zwaar zou krijgen. Ik bleef maar piekeren, mijn hoofd zat vol.” Voor Sharon Elfring uit Doetinchem was de laatste 2,5 maand een ware slijtageslag. 

Ze woont begeleid en mocht van de zorginstelling waar ze onder valt lange tijd alleen op het eigen terrein een luchtje scheppen. Het viel de oud-Arnhemse zwaar. 

,,Geen bezoek ontvangen, niet zelf boodschappen kunnen doen en de hond uitlaten rondom het gebouw waar ik woon. Ja, ik heb het emotioneel behoorlijk lastig gehad. Omdat ik een vorm van autisme heb, ben ik snel chaotisch in mijn hoofd. Op pad gaan is mijn medicijn, maar dat kon dus heel lang niet.”

Elfring heeft haar vriend en twee jongere zusjes al lang niet gezien. De dag vult ze veelal met sporten, knutselen en tekenen. 

,,Ik sport normaal gesproken heel veel. Gelukkig heeft mijn begeleider een boksbal geregeld, zodat ik nog een beetje fit kan blijven. En gelukkig ben ik overcreatief.’’ 

,,Ik heb veel geschilderd en bloemstukken gemaakt. O ja, en een vliegengordijn van kralen. Maar dan nog zijn de dagen lang. De avonden zijn het moeilijkst. Dan zit je op de bank en probeer je het maar vol te houden tot een uur of tien.”

Toen haar leven buitenshuis wegviel, besefte ze hoe gehecht ze is aan de dagbesteding bij stichting Mini Manna. ,,Ik mis vooral de gezelligheid, het onder de mensen zijn. Ik ben heel blij met de leidinggevende van Mini Manna. Die heeft zelfs boodschappen voor mij gedaan en hobbymateriaal gebracht. Ik hoop er snel weer naartoe te kunnen.”