Ook mijn compensatiegedrag valt reuze mee. Nog steeds heb ik me niet vergrepen aan Engelse drop. Wél heb ik, 's avonds laat, af en toe een glaasje whisky naast me staan... voornamelijk om aan te ruiken en om van te nippen. Nee, het is niet dat ik me nu, uit zelfmedelijden, een stuk in mijn kraag zit te zuipen, hoor. Ik mag dan jarenlang a sucker for a smoke geweest zijn, maar ik heb ook de mazzel dat ik never nooit een serieuze hang naar alcohol heb gehad. Ik ga dus niet de ene verslaving voor de andere inruilen.

Wat het allerbeste helpt, en lach me nou niet uit, is om op elk moment dat ik verlang naar een sigaret (en die momenten heb ik nog steeds) even de ogen te sluiten en mezelf te vertellen dat ik sterker ben dan die hele tabaksindustrie en dat ik alle recht heb om trots op mezelf te zijn.

Want zó is het toevallig wel... ik heb mezelf toch maar mooi bevrijd van de ketenen die ik mijzelf ruim vier decennia geleden heb omgehangen. Dat ik dat niet véél en véél eerder heb gedaan, is het enige dat ik nu betreur.